توضیح

مقاله حاضر به بررسی روش‌های فقهی تربیت جسمانی کودک با تأکید بر دیدگاه‌های سنتی و معاصر فقه اسلامی می‌پردازد. تربیت جسمانی به عنوان یکی از ارکان اصلی تربیت کودک در اسلام مطرح است و والدین مسئولیت شرعی و اخلاقی برای تأمین نیازهای جسمانی فرزندان خود دارند. در فقه سنتی، تأکید اصلی بر تأمین نیازهای اولیه مانند تغذیه، پوشاک و بهداشت بوده است. در حالی که در فقه معاصر، با توجه به تغییرات اجتماعی و فرهنگی، موضوعاتی مانند تغذیه سالم، ورزش و استفاده از تکنولوژی‌های پزشکی برای ارتقای سلامت جسمانی کودکان مورد توجه قرار گرفته است. در این مقاله، ابتدا به تعریف تربیت جسمانی از منظر فقه اسلامی پرداخته شده و سپس نقش والدین در تربیت جسمانی کودک به تفصیل مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین، موضوعات مهمی چون حضانت، نفقه و رضاع در فقه اسلامی و ارتباط آن‌ها با تربیت جسمانی کودک تحلیل شده‌اند. علاوه بر این، تفاوت‌های دیدگاه‌های فقهی سنتی و معاصر درباره تربیت جسمانی کودک، به‌ویژه در زمینه‌هایی چون ورزش و سلامت جسمی، بررسی و مقایسه شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که فقه اسلامی به صورت جامع به تربیت جسمانی کودکان پرداخته و والدین را موظف به تأمین نیازهای جسمانی و حفظ سلامت کودکان کرده است. در نهایت، مقاله با تأکید بر اهمیت انطباق آموزه‌های فقهی با شرایط روز و استفاده از تکنولوژی‌های نوین برای ارتقای سلامت جسمانی کودکان به پایان می‌رسد.
واژه های کلیدی: تربیت جسمانی، فقه اسلامی، فرزندپروری، رضاع، سلامت جسمی، تربیت کودکان، حضانت، نفقه.