تحلیل فقهی فتوای رهبری مبنی بر حرمت استفاده از سلاح هسته‌ ای در پرتو نظریه تابعیت

توضیح

پس از ارائه و انتشار فتوای رهبر جمهوری اسلامی ایران، آیةالله خامنه‌ای، پیرامون حرمت بکارگیری سلاح هسته‌ای، چرایی ممنوعیت استفاده از این سلاح از منظر شرع و فقه اسلامی در بُعدی فراتر از ابعاد سیاسی و امنیتی، مطمح نظر قرار گرفت. فتوای مزبور در برخی محافل سیاست‌گذار و تصمیم‌ساز غربی با تردید در کارآیی عملی و در مقابل، در پاره‌ای از محافل فقهی داخلی با تردید در مبانی شرعی مواجه گشت. بر این اساس، محافل مغرب‌زمین، فتوای مزبور را حکمی تقیه‌ای و اضطراری پنداشته و از این حیث آن را فاقد ضمانت اجرای لازم برآورد نمودند و برخی محافل داخلی، فتوای مزبور را سازگار با ادله شرعی ندانسته و اصالت فقهی آن را رد کردند. ارزیابی هر دو پندار فوق منوط به تشخیص نظریه مبنایی نظام حقوقی اسلام پیرامون ضوابط استفاده از سلاح‌ها و عملیات جنگی می‌باشد. نظریه مزبور، در مقاله پیش رو با عنوان نظریه تابعیت معرفی و ادله شرعی و بنیان‌های فقهی آن مورد واکاوی قرار می‌گیرد. با تبیین این نظریه، سازگاری کامل فتوای رهبری با مبانی فقهی و نظام اندیشگی اسلام روشن شده و ضعف هر دو پندار فوق به منصه ظهور خواهد رسید.
واژه‌های کلیدی: سلاح هسته‌ای، نظریه تابعیت، سلاح هلاک‌کننده جمعی، تترّس، تخریب، کشتار غیر نظامیان.