جایگاه حسن نیت در فقه امامیه

توضیح

حسن نیت به معنای انجام وظائف به صورت صادقانه, منصفانه, معقول که دو طرف قرارداد یا اشخاص ثالث مرتبط با قرارداد از یکدیگر انتظار دارند, همراه با اهتمام به رعایت حقوق و منافع دیگران و دوری از هرگونه سوءنیت و فریب کاری است و مفاهیم فرافقهی, صداقت, عدالت, انصاف, قواعد فقهی چون اصل لزوم در عقود, لاضرر, احسان و اصل صحت, از مبانی اصل حسن نیت در منابع اسلامی است.بنابراین, شارع مقدس حسن نیت را در حمل افعال و رفتار مسلمین بر صحت امر مسلم می داند و در «اوفوا بالعقود» بر آن تاکید می ورزد و در بسیاری از موارد به صورت سلبی مانند نهی از غش, غرر و تدلیس و به طور کلی نهی از فریب و خدعه به بیان مصادیق حسن نیت اهتمام دارد, ازاین رو, با عنایت به اینکه فقه امامیه منبع اصلی حقوق ایران است, قانون گذار می تواند با الهام از آموزه های فقهی و اخلاقی نسبت به وضع ماده قانونی در زمینه شناسایی اصل حسن نیت به روشنی اقدام نماید. در این نوشتار به اختصار به برخی از رهیافت های اصل حسن نیت در عقد بیع و عقد وکالت اشاره شده است.
واژه‌های کلیدی: حسن نیت، فقه امامیه، اصل صحت، اصل لزوم، اخلاق.