جراحی زیبایی از منظر فقه و حقوق پزشکی

توضیح

بحث اصلی این جاست که اگر شخصی به جهت عمل جراحی زیبایی مراجعه نموده ، هیچ گونه نقصی در ظاهر و یا در کارکرد و وظیفه ی ذاتی آن عضو نداشته باشد و صرفا جهت زیبا شدن مراجعه نماید بیمار محسوب می گردد یا خیر؟ آیا صرف نارضایتی فرد از آن عضو، بدون این که عیب و نقص ظاهری و کارکردی داشته باشد، می توان او را بیمار محسوب کرد؟ به نظر می رسد که با گسترش مفهوم بیماری و پیشرفت اجتماع در عصر جدید و این که متقاضیان اعمال جراحی زیبایی به گواهی روانپزشکان ، اکثرا دچار یک نوع اختلال فکری و احساسی به شکل ناخشنودی از یک قسمت از بدن خود هستند، این اختلال را می توان نوعی بیماری محسوب و درمان آن را نیز مشروع قلمداد کرد. با توضیحات فوق جایگاه برائت در جراحی های زیبایی کجاست ؟ آیا برائت در جراحی هایی که به قصد زیباسازی انجام می شود موجب رفع مسؤولیت جراح زیبایی می شود؟ قانونگذار ایران به تبع فقه امامیه تعهد پزشک را تعهد به نتیجه می داند، لیکن بر اساس فتاوای مأخوذه اعمال جراحی زیبایی امری جایز است و در عمل نیز مشاهده می شود که حتی وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی نیز که خود از سازمان های دولتی است متخصصینی را در این زمینه تربیت می نماید، لذا اعمال جراحی زیبایی مغایرتی با شرع نداشته و از مصادیق اعمال جراحی مشروع مذکور در بند دوم ماده ٥٩ قانون مجازات اسلامی می باشد و در صورتی که پزشکی با رعایت سایر شرایط قانونی بدان مبادرت نماید، مرتکب عمل مجاز گردیده و درنهایت از مسؤولیت و مجازات معاف خواهد بود.
واژه های کلیدی: مشروعیت، جراحی زیبایی، شروعیت، حق زیبایی، تعهد پزشکی