جرم‌ انگاری سگ‌ گردانی در معابر عمومی از واکاوی در فقه تا خلا قانونی (با رویکردی به مخاطرات پزشکی)

توضیح

زمینه و هدف: یکی از مهم‌ترین چالش‌های اجتماعی و حقوقی در جامعه، سگ‌گردانی در تمام گونه‏های آن است. در مصادر فقهی و در قوانین موضوعه، هیچ تصریحی درباره ممنوعیت یا جواز این پدیده وجود ندارد و همین مسأله، موجب سلیقه‏ای عمل‌کردن ضابطان قضایی شده است. وجود خلأ قانونی در این مسأله موجب شده تا حاملان سگ‏ها در اماکن مسکونی، معابر عمومی و برخی حامیان این‌گونه افعال، به سبب نبود قانونی متقن، با استناد به اصل قانونی‌بودن جرم و مجازات، نه‌تنها چنین کاری را جرم ندانند، بلکه در مواجهه با مأموران نظم و امنیت، از هرگونه برخورد و اعمال قانونی، به عنوان تضییع‌کننده حق شهروندی یاد می‏کنند. از این رو ضروری است ضمن بررسی فقهی مسأله، درباره این موضوع جرم‌شناسی اصولی صورت گیرد تا در پرتو آن بتوان گامی در برطرف‌کردن خلأ قانونی برداشت.
روش: پژوهش پیش رو با روش توصیفی ـ تحلیلی و نیز بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای به نگارش درآمده است.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافته‌ها: با دستمایه قراردادن برخی عمومات و اطلاقات ادله فقهی مرتبط و همچنین مستفاد از مواد 618 قانون تعزیرات و 522 و 523 قانون مجازات اسلامی، می‌توان گفت که اولاً گرداندن سگ در انظار عمومی فاقد وجاهت شرعی است؛ ثانیاً با توجه به وجود مخاطرات پزشکی، حَسب قانون، قابلیت پیگرد و مجازات دارد.
نتیجه‌گیری: با توجه به مخاطرات پزشکی سگ‌گردانی و مذمت هم‌زیستی با آن در روایات و نیز خلأ قانونی موجود در مسأله، ضمن پیشنهاد به جرم‌انگاری سگ‌گردانی و برخورد با مرتکبان برای تصویب قانونی منع سگ‌گردانی در فضای عمومی جامعه پیشنهادهایی در این نوشتار ارائه شده است.
واژه‌های کلیدی: آسایش عمومی، خلأ قانونی، جرم، سگ‌گردانی، کفار.