خاستگاه مشروعیت حکومت اسلامی و نقش مردم در آن

توضیح

چکیده:
اندکی از انسان ها می رسیم و این چیزی جز حاکمیت بشری، آن هم به شکل مستبدانه و بدون پسند عرف جامعه نیست، در دموکراسی نیز روح مسأله همان حاکمیت بشری است، گرچه حاکمیت دموکراسی در عرف سیاسی و جامعه، شکلی معقول به خود گرفته و با تعبیر دقیق ترآن را به شکلی عرف پسند جلوه داده اند، اما فاقد دلیل شرعی و عقلی است. ثانیا، دقت در معنای «لیقوم الناس بالقسط» راه را برای بهره برداری از این جمله برای جداسازی حکومت از رسالت، که منظور این مدعیان است، می بندد; به این بیان که قیام مردم به قسط گرچه به نظر این گروه، بر عهده خود مردمان واگذار شده است، ولی در هر موردی، معنای خاص خود را دارد و قیام مردم به قسط در زمینه مدیریت سیاسی جامعه و اجرای عدالت اجتماعی، با وجود رسول و امام، جز با پذیرفتن حاکمیت و مدیریت سیاسی اجرایی آن رهبران الهی یا مأذونان و گماردگان از ناحیه آنان، امکان تحقق ندارد; چه این که گمان نمی رود کسی از دین داران قایل به انفکاک دین از سیاست و حکومت، در شایستگی منحصر به فرد رسولان و امامان و منصوبان از سوی آنان برای عهده داری مدیریت سیاسی اجرایی جامعه بر مبنای قسط، و تردید داشته باشد; زیرا آنان بیش و پیش از دیگران بر اصول چنین مدیریتی آگاهند و اساسا آگاهی آنان در این باره و به حکم همین آیه، از وحی سرچشمه می گیرد; «اهل البیت ادری بما فی البیت.