راهکارهای فقهی جهت حفظ ذخایر بین‌ نسلی ناظر بر عدالت و پرهیز از ظلم

توضیح

ذخایر بین نسلی به مجموعه‌ای از منابع مهم گفته می‌شود که زندگی انسان‌ها بدان وابسته بوده و بدون آنها سلامت جسم و روان، آسایش و آرامش فردی و اجتماعی از بین می‌رود. از مهم‌ترین این ذخایر می‌توان به زمین، آب، هوا و... اشاره نمود که البته در این بین همانگونه که خداوند فرموده است: «جَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ» (انبیاء:30)، آب جایگاه ویژه‌ای می‌یابد. با توجه به رویه‌ی نامتعارف انسان‌ها در استفاده از این منابع مهم خطر نابودی این منابع برای نسل‌های آینده خطری جدی می‌نماید که علوم مختلف باید از ظرفیت‌های خود در این زمینه استفاده نمایند و برای هدایت این مسئله تدبیر کنند. یکی مهم‌ترین این علوم فقه می باشد، از ظرفیت‌های فقه در این زمینه می‌توان به تاکید بر عدالت و پرهیز از ظلم در جهت حفظ ذخایر بین نسلی اشاره نمود. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی درصدد پاسخگویی به سوالاتی از قبیل؛ «راهکارهای فقهی در جهت حفظ ذخایر بین نسلی چیست؟»؛ «عدالت و ظلم در دیدگاه فقه جهت حفظ ذخایر بین نسلی چگونه است؟» و... می‌باشد. درباره‌ی پیشینه‌ی پژوهش باید گفت پژوهش‌های پراکنده‌ای در این باره انجام شده است اما وجه افتراق پژوهش حاضر با آنها در این است که موضوع ذخایر بین نسلی را با توجه به ظرفیت‌های فقه مورد بررسی قرار می‌دهد و پاسخگویی به این نیاز را از طریق مجاری فقهی دنبال می‌کند.
واژه های کلیدی: ظرفیتهای فقه، عدالت، ظلم، ذخایر بین نسلی.