شیوه های جدید باروری و امارهٔ فراش، مطالعهٔ تطبیقی در سیستم حقوقی ایران، مصر و انگلیس

توضیح

از قدیم‌ الایّام هرگاه طفلی در قلمرو خانو ایران و مصر به «اماره‌ی فراش» مشهور و به عنوان یکی از ساده‌ترین و مهم‌ترین ادله‌ی اثبات نسب اده به دنیا می‌آمد، شوهر زنی که فرزند را به‌ دنیا می‌آورد، پدر فرض می‌گردید. این فرض قانونی در حقوق انگلیس به «اماره‌ی مشروعیّت، یا «فرض والدیّت» و در حقوق در طول تاریخ مورد توجه و امعان نظر بوده است. فراهم آمدن امکان تولد فرزند از طرقی خیر از شیوه‌های سئتی توالد و تناسل که گاه با دخالت اشخاص ثالث است، مساله‌ی امکان اجرای این فرض قانونی را برای انتساب طفل متولد از شیوه‌های جدید باروری به دریافت‌کنندگان خدمات کمکی باروری مطرح نموده است. اماره‌ی فراش در حقوق ایران بر مبنای فقه امامیّه تنظیم و حکایت از یک شیوه‌ی ساده برای اثبات نسب بدون توسل به سایر ادله داشته اما اجرای آن با شرایطی همراه است که امکان اجرای این آماره را در شیوه‌های جدید باروری با چالش مواجه می‌سازد. در حقوق مصر علیرغم اجرای اماره‌ی فراش با شرایط خاص در صورت عدم انکار شوهر این اماره به صورت ظاهری اجرا می‌شود. در حقوق انگلیس دامنه‌ی اجرای این اماره بسیار گسترده است و به عنوان یک فرض اولیّه طفل را به زوجین قانونی منتسب می‌نماید.
واژه‌های کلیدی: نسب، نکاح ، شیوه های جدید باروری ، لعان ، اماره ی فراش ، فرض مشروعیّت.