فقه سیاسی اهل سنت

توضیح

اما قبل از پرداختن به این نتایج, طرح یک پرسش از دیدگاه پژوهش حاضر اهمیت اساسی دارد; منظومه شافعی که منتهی به فقه سیاسی گذشته گرا شده است, چه توجیه معرفت شناختی دارد؟ شافعی به چه دلیل بر ((تقدم شرع بر عقل)) حکم نموده است؟ و چرا باید تجربه سیاسی صحابه را بر تمام مسلمانان و در تمام تاریخ جاری و ساری نمود؟ تفسیر معرفت شناختی این پرسش را از خلال اندیشه های ابوالحسن اشعری جستجو می کنیم. گفتمان سنی هر چند شرایطی برای خلافت وضع نمود و بطور بنیادی بر تبار قرشی حاکم در جامعه اسلامی تإکید داشت, اما چنین تإکیدی, به این لحاظ که با منطق قدرت در دوره عباسی دچار تغایر شده بود, به حاشیه رفته و نظام سیاسی مسلمانان سرانجام در راه همواره سلطنت تغلبیه فرو غلطید. امام الحرمین, و نیز امام محمد غزالی از بزرگترین مدرسان نظامیه های بغداد و خراسان بودند که مذهب شافعی و کلام اشعری را شکل نهایی دادند و بدین سان, پابه پای ترکان سلحشور سلجوقی, مشروعیت خلافت و سلطنت سنی را تا به اقصی نقاط دنیای اسلام بسط داده و نیرو بخشیدند سیاستها و کوششهای نظام الملک واقعا نتیجه داده بود; زیرا در تاریخ اسلام کمتر دوره ای می توان یافت که به اندازه عصر خواجه از وحدت و قدرت سیاسی ـ فرهنگی برخوردار باشد.
واژه‌های کلیدی: فقه سیاسی اهل سنت، سیاسی، فقه، صحابه، سنت، فقه سیاسی، نص، خلافت، شافعی، اسلامی.