فقه مجسمه سازی (قسمت اول)

توضیح

(شیخ) در من لا یحضره الفقیه و امالی روایت کرده، از این که نبی گرامی(صلی الله علیه وآله وسلم)از رسم کردن و کشیدن صورتها نهی کرد و فرمودند: «کسی که صورتی را نقاشی کند خدا روز قیامت او را بر دمیدن روح در صورت نقاشی شده می گمارد و او چنین توانایی را ندارد. همان گونه که بیان روایاتی که دلالت دارند بر این که نبی گرامی(صلی الله علیه وآله وسلم)علی(علیه السلام) را برای شکستن صورتها و محو آنها روانه کرد; مخالفتی با اطلاق روایت مذکور ندارد، خواه آن صورتها (که امر به شکستن آنها شده) را تنها بتها، و یا شامل غیر بتها نیز بدانیم. مقام دوم: در (روشن شدن) حکم کشیدن تصاویر جانداران گروهی (از فقهاء) فتوا به حرام بودن آن داده اندو به روایاتی استدلال کرده اند از جمله: الف: آنچه صدوق (به اسنادش) از شعیب بن واقد از حسین بن زید از جعفر بن محمد(علیه السلام) از پدرش(علیه السلام) در حدیث مناهی روایت کرده است، این است که گفت: «رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) نهی کرد از این که عکس (چیزی از) حیوانی را بر انگشتر نقاشی کنند. 46 این اشکال بیان نشود: که اختصاص دادن اخبار مزبور به موردی که (شرایط جمع باشد) و تنها نیاز به نفخ داشته باشد نتیجه اش حرام نبودن مجسمه سازی نیز هست، زیرا (مجسمه) به لحاظ اجزاء داخلی مانند قلب، کلیه و روده ها ناقص است47؟ در پاسخ می گوئیم: این که به محض دمیدن روح، مجسمه هایی (که خالی از اجزاء داخلی هستند) صاحب حیات و زندگی شوند، سبب خارج شدن آنها از حیوانات به صورت متعارف و معمول نمی شود.