حزب های سیاسی، جمعیتی سازمان یافته در درون یک نظام سیاسی است که عقیده ای مشترک دارند و برای کسب و به کار گیری قدرت سیاسی در اجرای دیدگاه ها و اهداف خود با یکدیگر متحد شده اند .
حزب، بنا به تعریف فوق، پدیده ای جدید و از دیدگاه فقهی، مساله ای نو ظهور در جامعه و فرهنگ شیعی است که به رغم ضرورتی که در زندگی سیاسی دارد، کمتر مورد کاوش قرارگرفته است.
هدف این مقاله، ارزیابی نسبت این پدیده با مبانی فقهی و کلامی شیعه و به دنبال آن ، برررسی مشروعیت احزاب در زندگی سیاسی شیعیان است .
