عنوان
منابع فقه سیاسی (3)؛ سنت فعلی
نویسنده
ناشر
فصلنامه فقه، پاییز 1389، شماره 65، ص.: 3-22.
تاریخ نشر
1389
توضیح
ایده تخصصى نمودن فقه از دیرباز حوزه ها را به خود سرگرم کرده است; در عین حال نبود همت و برنامه ریزى مناسب در خصوص ایجاد و تعمیق شاخه هاى تخصصى فقه، به اختصاص یافتن امکانات حوزه به فقه عمومى، و در نتیجه هضم شدن قابلیت ها و دقت هاى فقیهان در اشتهاى سیرى ناپذیر فضاهاى عامنگر در فقه انجامیده است.
منبع شناسى رشته هاى تخصصى فقهى، گامى مهم در ایجاد و راها ندازى رشته هاى جدید فقهى است. شناخت این منابع در فقه سیاسى، از همین خاستگاه اهمیت و ضرورت مى یابد.
در حلقه بحث پیشین از قرآن سخن به میان آمد، و در این حلقه به سنت مى پردازیم. سنت، دومین منبع فقه سیاسى است. فقه معاملات و عبادات و... به صورت گستردهاى از سنت (به ویژه سنت قولى) تغذیه مى کنند.
پرسش آن است که آیا این معادله در مورد فقه سیاسى نیز صادق است؟ و آیا سرنوشت مسائل این شاخه فقهى نیز عمدتاً با رجوع به روایات و سنت رقم مى خورد؟ یا آنکه سهمى بیشتر از تأثیرگذارى بر سرنوشت قضایاى فقه سیاسى در مراجعه به منابع دیگر، همچون قرآن و یا عقل، اختصاص مىیابد؟
مقاله حاضر درصدد است با افکندن نگاهى کلى به نقششناسى سنت در فقه سیاسى، زوایا و ابعاد این موضوع مهم را بررسى و ارائه نماید.
از این رو مبحث را در دو محور پى مىگیریم:
اول: پیش ذهنیت هاى لازم براى شکل دهى به فقه سیاسى;
دوم: نقش شناسى سنت در فقه سیاسى.