نسبت سنجی اخلاق کاربردی و فقه
فصلنامه اخلاق پژوهی، تابستان ۱۴۰۲، شماره ۱۹، ص.: ۲۵-۴۶.
۱۴۰۲ش.
«اخلاق کاربردی» شاخه‌ای از اخلاق‌پژوهی فلسفی در مغرب زمین است که به مواجههٔ مستقیم با معضلات عملی اخلاق می‌پردازد، از این‌رو، می‌توان آن را به مثابه دانشی برای وظیفه‌شناسی عقلانی معرفی کرد. به رغم ترجمه و رواج روز‌افزون مباحث این دانش در ایران، اما نسبت این دانش با علم فقه، به روشنی تبیین نشده است. دیدگاه‌های محتمل در این زمینه را می‌توان در سه گونهٔ کلی دسته‌بندی کرد: ۱. تقدم اخلاق کاربردی بر فقه؛ ۲. اخلاق کاربردی در عرضِ فقه؛ ۳. تقدم فقه بر اخلاق کاربردی. در این مقاله تلاش شده تا ضمن نقد و بررسی این دیدگاه‌ها، دیدگاه درست در باب نسبت اخلاق کاربردی با فقه بیان و تبیین شود. در این راستا، پس از اشاره به ماهیت اخلاق کاربردی، به مقایسه و نسبت‌سنجی مسائل و احکام اخلاق کاربردی با مسائل و احکام فقهی پرداخته شده است. دیدگاه سوم، در زمینهٔ تعیین تکلیف دینداران، بیشتر موجّه به نظر می‌رسد؛ با این همه، قبول این دیدگاه به معنای بی‌فایده بودن مباحث اخلاق کاربردی برای دینداران نیست و اخلاق کاربردی، همچنان می‌تواند کارکردهای قابل توجهی برای عموم دینداران و به‌ویژه فقها و حتی متکلمان داشته باشد.
واژه‌های کلیدی: فقه، اخلاق کاربردی، نسبت فقه و اخلاق، فقه و اخلاق کاربردی، اخلاق کاربردی اسلامی.
بازیابی پسورد
پسورد شما به ایمیل شما ارسال خواهد شد