نقد و بررسی دلالت خبری بودن فعل بر حکم امضایی در آیات الاحکام

توضیح

برای شناخت احکام امضایی قرآن از احکام تاسیسی، شاخصه‌هایی معرفی شده که یکی از آنها صیغه و نوع فعلی است که در بیان آن حکم به‌کار رفته است. ادعای مطرح شده آن است که اگر فعل بیانگر حکم، فعل ماضی و خبری باشد، آن حکم امضایی خواهد بود؛ زیرا دلالت فعل ماضی بر زمان گذشته، نشانگر وجود آن حکم در گذشته است و این امر، معیار حکم امضایی است که داشتن سابقه برای حکم شرعی می‌باشد. در مقاله حاضر پس از تبیین ادعای مذکور و ادله آن، این ادعا و ادله‌اش نقد و اثبات می‌شود که صرف استخدام فعل ماضی برای بیان حکم، نشانه کافی برای امضایی‌بودن حکم نیست.
واژه‌های کلیدی: حکم امضایی ، حکم تاسیسی ، نشانه حکم امضایی ، فعل خبری