نقش آزمایش های «دی. ان. ای» در ثبوت و عدم ثبوت نسب و جرائم از دیدگاه فقه اهل بیت (ع) و فقه حنفی

توضیح

ثبوت نسب از اهمیت زیادی برخوردار است و شریعت به آن اهتمام خاصی داشته حتی با قرعه نیزبرای اثبات نسب استفاده می‌شود.با پیشرفت علم راه‌هایی برای ثبوت نسب و جرائم در اختیار انسان‌ها قرار گرفته است که یکی از این راه‌ها آزمایش‌های ژنتیکی و تست دی ان ای(DNA)است.از نظرپزشکی ثبوت نسب و جرائم از طریق ژنتیک و دی ان ای امرمسلمی است ولی نگاه دین و شریعت در این مورد چیست؟ آیا فقهای اسلامی نیز آزمایش‌های ژنتیکی را می‌پذیرند یا آن را حجت ندانسته و رد می‌کنند؟سوالاتی است که مطرح می‌باشد.
مقاله حاضر بر آن است که نقش آزمایش‌های ژنتیکی و دی.ان.ای و امکان استناد به آن را در دعاوی اثبات نسب و جرائم از دیدگاه و آراء فقهاء مذهب اهل بیت(ع) و مفتیان احناف مورد بررسی قرار دهد.
یافته‌های مقاله: فقهای مذهب اهل بیت(ع) درحجیت این‌گونه آزمایش‌ها برای اثبات نسب و جرائم اختلاف نظر دارند؛برخی به حجیت این ادله، در صورت حصول علم؛ و گروهی بر عدم حجیت آن معتقدند. در مذهب احناف نیز بین مفتی‌ها اختلاف نظر وجود دارد که برخی آن را منکر شدند برخی دیگر با شرائط آن را قابل قبول دانسته‌اند.
واژه‌های کلیدی: دانش پزشکی، ژنتیک، دی.ان.ای، نسب، جرائم، فراش.