نقش آزمایش DNA در اثبات تعیین نسب و رابطه آن با اماره فراش

توضیح

هدف از این مقاله بررسی نقش آزمایش DNA در اثبات تعیین نسب و رابطه آن با اماره فراش است. ابزار گردآوری اطلاعات به‌صورت کتابخانه‌ای و در قالب فیش‌برداری بوده است. تحلیل اطلاعات آن به‌صورت توصیفی - تحلیلی است. اماره فراش آماره- ای فقهی است. ماده ۱۱۵۸ قانون مدنی با این مقرره که «طفل متولد در زمان زوجیت ملحق به شوهر است مشروط بر اینکه از تاریخ نزدیکی تا زمان تولد کمتر از شش ماه و بیشتر از ده ماه نگذشته باشد» اماره فراش را پذیرفته‌اند. امروزه فن‌آوری‌های نوینی ایجاد شده‌اند که می‌توانند نسب افراد را به‌صورت دقیق و قطعی مشخص نمایند. در گذشته که چنین علومی در دسترس نبود تنها راه اثبات نسب استناد به اماره فراش بود. آزمایشات ژنتیک و تجزیه‌ی خون به‌عنوان یکی از ادله‌ی اثبات دعوی در دعاوی ناشی از اختلاف در نسب مورد توجه قرار گرفته است. بدین‌جهت تبیین اعتبار علمی و حقوقی آن ضرورت دارای ضرورت است. امروزه مهم‌ترین فن‌آوری موجود برای تعیین نسب، آزمایش ژنتیک یا همان آزمایشDNA می‌باشد. در مقابل اماره فراش که آماره‌ای قانونی است. آزمایش DNA یک اماره قضایی است و در دعاوی اثبات نسب می‌تواند تحت عنوان علم قاضی با رجوع به کارشناس، مستند حکم واقع شود. در شرایطی که نتیجه آزمایش DNA در تضاد با اماره فراش باشد باید نتایج آزمایش DNA را پذیرفت زیرا این آزمایش نتیجه‌ای قطعی به دست می‌دهد و درجایی که علم قطعی وجود دارد نیازی به استناد به اماره نیست. فلذا دلایل دیگر حتی اگر اقرار، بینه و شهادت باشد تاب مقاومت در برابر نتیجه آزمایش DNA ندارد.
واژه‌های کلیدی: اماره فراش، آزمایش DNA، نسب، ژنتیک.