توضیح

استعمال مواد مخدر امروزه به عنوان تهدید بزرگی در نظام جامعه در دولت‌ها و ملت‌ها به حساب می‌آید و سالانه مبالغ هنگفتی در ارتباط با ملامت افراد جامعه و مبارزه با این پدیده شوم هزینه می‌شود. چون مهم‌ترین رکن هر حکومت و دولتی از جمله نظام جمهوری اسلامی ایران مردم هستند احکامی که از سوی شارع مقدس برای مکلف وضع شده است تا جایی است که منجر به ضرر جمعی و روحی افراد بشر نشود. مواد مخدر در نیم قرن اخیر، به علت تنوع،‌ گستردگی، ‌اعتیاد و آثار سوء و زیان‌آور اجتماعی، ‌خصوصیاتی پیدا کرده است که می‌توان آن‌را به عنوان یکی از موضوعات مستحدثه به حساب آورد و فروع فقهی بسیاری در باب حدود، تعزیرات،‌ مکاسب، ‌محرمه،‌ اطعمه و اشربه برای آن فرض نمود و برای استنباط حکم شرعی آن‌ها به اجتهاد پرداخت. نظر به این که استعمال هرگونه مواد مخدر به جسم و روح انسان و حیثیت فردی و اجتماعی انسان‌ها ضرر و آسیب می‌رساند، مطابق قاعده لاضرر که از قواعد مسلم فقهی است و همچنین احادیث، آیات قرآنی (219 و 195 سوره بقره، 157 اعراف، 90 و 91 مائده) بنا و سیره عقلاء، مذاهب شیعه و اهل تسنن استنباط می‌شد که حکم فقهی استعمال مواد مخدر حرمت است. در این پایان‌نامه درصدد این هستیم که ضمن تفسیر ماده 1 قانون مبارزه با مواد مخدر به بررسی و تحلیل مبانی فقهی استعمال مواد مخدر بپردازیم.
واژه‌های کلیدی: انواع مواد مخدر، استعمال مواد مخدر، حرمت، ضرر، حقوق موضوعه، فقه تطبیقی، احکام فقهی، ماده مخدر، سوء مصرف دارو، زیان