توضیح

نسب از اعتبارات امری است که دارای منشاء اعتبار واقعی می باشد که این امر اعتبار واقعی « نسب»از این منشاء اعتبار می شود .نسب که در لغت به معنای خویشاوندی و نژاد است ویا رابطه خویشاوندی بین دونفرکه یکی از نسل دیگری است یا هر دو از نسل شخص ثالثی باشند که به دو دسته مشروع و غیر مشروع تقسیم می شوند .در قانون مدنی و فقه اسلامی طفل باید از رابطه مشروع به وجود آیدکه فرزند قانونی محسوب بشود نسب مشروع هنگامی حاصل می شود که از طریق ازدواج صحیح و رابطه ای که در حکم آن است به وجود آمده باشد و نسب وقتی نامشروع است که در اثر نزدیکی زن و مردی که بین آن ها علقه زوجیت وجود نداشته ،کودکی به وجود آید که والدین یا یکی از آن هابه عدم زوجیت عالم باشد.بنابرین طفل با وجود آورندگان خود رابطه کاملی نخواهد داشت و به طور کلی باید گفت نسب پدری مشکل تر از نسب مادری است زیرا در نسب مادری به راحتی می توان تشخیص داد طفل به مادر تعلق دارد یا نه اما در نسب پدری که اثبات آن دشوارتر است به وسیله اماره فراش که راحت ترین و پرکاربرد ترین آن هاست می توان استفاده کرد حدیث «الولد للفراش و للعاهر و الحجر »مورد قبول تمام مذاهب فقهی و قانون مدنی است از نسب فرزند حمایت می کند تا بدون اقرار و بیان به زوج نسب داده شود.درزمینه نسب طفل ناشی از تلقیح مصنوعی اگر لقاح با نطفه شوهر باشد طفل متولد از این طریق شرعی و قانونی است زیراتمام شرایط نسب را داراست جز نزدیکی که این هم اثری در اثبات نسب ندارد اگرطفل با نطفه غیر شوهر باشددر فقه شافعی نسب ثابت نمی شود اما در حقوق مدنی برخی نسب را ثابت می دانند و برخی ثابت نمی دانند . با این حال نسب با ادله دیگری غیر اماره فراش هم چون اقرار،شهادت،امارات،عوامل ژنتیکی و یا آزمایش های پزشکی هم چون آزمایش خون هم استفاده کرد.اما باتوجه به این که همه ادله اثبات نسب مبتنی بر ظن است و احتمال خلاف آن ها وجود دارد باید از آزمایش ژنتیک و خون به عنوان دقیق ترین ادله نام برد بسیاری از حقوق دانان به جای تعریف نسب به معنای خاص به تعریف نسب به معنای عام که شامل هر نوع رابطه خویشاوندی بین دو. نفر می شود پرداخته اند ،ولی دراین نوشتار نسب به معنای خاص آن یعنی رابطه پدر با فرزند و یا مادر با فرزند مدنظر می باشد.