اجرای حدود در عصرغیبت

توضیح

با وجود آنکه بر اساس توصیه های دین اسلام برای اجرای حدود و تعزیرات، علاوه بر آثار مثبت وضعی آن اهتمام خاصّی قایل شده‌اند امّا همواره موضوع اقامه حدود و یا تعطیلی آن در عصر غیبت معصومین(ع)، یکی از مسائل پرماجرا در فقه، بوده است، تا آنجا که منجرّ به ایجاد دو گروه نظر فقهی متقابل شده است هدف از این تحقیق بررسی نقل قولها و ادله فقها در مورد اجرای حدود در عصر غیبت می باشد. با بررسی آرا و عقائد فقها، نتیجه گرفته شد مبتنی بر اینکه، عده‌ای از فقها موافقین و برخی از محقّقین فقها نیز مخالف اجرای حدود در زمان غیبت هستند و این حقّ را وظیفه اختصاصی معصوم یا نایب خاصّ ایشان می دانند. بر اساس نتیجه‌ای که از بررسی این نظرات به دست آمده، می‌توان چنین اظهار کرد که حکم اوّلی در این موضوع، جواز اقامه حدود است که در عصر غیبت، توسط فقیه جامع شرایط، اجرا می‌گردد؛ امّا اگر اقامه برخی حدود با کیفیت ویژه آن در برهه‌ای از زمان موجب تنفّر افکار عمومی از اسلام و در نتیجه تضعیف اساس دین گردد،باید اقامه آن حد را تا توجیه افکار عمومی به تاخیر انداخت. در این تحقیق سعی شده است تا با بررسی و تحلیل ادله طرفین در هر موضوع، مستندات روایی موجود در این زمینه را مطرح و ابعاد گوناگون این موضوع مورد کنکاش قرار گیرد.
واژه‌های کلیدی: حدود شرعی، اقامه حدود، تعطیل حدود، عصر غیبت.