احکام و آثار شبیه‌سازی انسانی در فقه امامیه و حقوق ایران

توضیح

شبیه سازی، تولید موجود زنده بدون انجام عمل لقاح است و شبیه سازی انسان، یکی از مواردی است که واکنش ها و عکس العمل هایی در سراسر جهان برانگیخته است. هرچند درمجموع، با اصل قضیهی شبیه سازی، مخالفت نمی شود ولی ازلحاظ حکم ثانوی به دلیل تالی فاسدهایی که از بعد اخلاقی و حقوقی وجود دارد، باید معتقد به حرمت شد. یکی از نگرانی های مخالفان شبیه سازی، از بین رفتن بنیان خانواده و روابط خانوادگی است. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی، تحلیلی به احکام و آثار شبیه سازی انسانی در فقه امامیه و حقوق ایران پرداخته است. در این تحقیق آمده است که، در دین اسلام پیروان تمام مذاهب سنی، هر نوع شبیه سازی را مطرود دانسته و همانند کلیسا با آن مخالفت کرده اند، اما مذهب شیعه با انجام این کار برای اهداف درمانی و پزشکی و همچنین انجام آن بر روی جانوران موافق است. ازنظر حقوقی، در شبیه سازی، فرد تولیدشده، کاملاً شبیه فرد صاحب ژن خواهد بود که این عامل مهمی برای یافتن مجرم است. با این عمل، شخص صاحب ژن می تواند جرائمی را مرتکب شود و از چنگال قانون بگریزد، آنگاه عمل خویش را به فرد تولیدشده، نسبت دهد یا برعکس. بنابراین، حقوق و آزادی طرفین، سلب خواهد شد.
واژه‌های کلیدی: شبیه سازی، فقه امامیه، حقوق افراد، قانون، عمل لقاح