ادله اثبات نسب در حقوق ایران (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

مسئله اثبات نسب یکی از مسائل مهم در حوزه حقوق خانواده است. استفاده از آزمایشات ژنتیک روش جدیدی است که در چند سال اخیر به کمک حل این مسئله آمده و این امکان را فراهم ساخته، تا با استفاده از برخی روش‌های علمی جدید، نتیجه ای تقریبا یقینی در زمینه اثبات نسب حاصل شود؛ به گونه‌ای که هیچ‌گونه شک و شبهه‌ای در خصوص مسائل مربوط به اثبات نسب باقی نماند. اما باید دید که فقه و حقوق ایران اجازه استناد به این آزمایشات را در جهت حل مسائل مربوط به اثبات نسب می‌دهند یا خیر؟ در خصوص حجیت این‌گونه آزمایشات در بین فقها و حقوق‌دانان اختلاف‌نظرهایی به چشم می‌خورد. برخی حجیت این‌گونه آزمایشات را به طور کلی رد کرده‌اند و معتقدند در این زمینه می‌بایست تنها پایبند به ادله سنتی باشیم. اما برخی دیگر به حجیت این‌گونه آزمایشات در صورت حصول علم معتقدند و ادله‌ی اثبات نسب مذکور در فقه را غیرانحصاری می‌دانند. با بررسی دلایل موافقین و مخالفین استناد به این گونه آزمایش‌ها، و با توجه به این‌که همه ادله اثبات نسب مذکور در فقه مبتنی بر ظن هستند و هم چنین به لحاظ غیرانحصاری بودن این ادله، باید قائل به این امر باشیم که امکان استناد به آزمایشات ژنتیک در جهت اثبات نسب میسر است و می‌توان از این روش به ‌عنوان اماره قضایی یا نظر کارشناسی در امور مدنی و یکی از مصادیق علم قاضی در امور کیفری بهره برد. هرچند که بهتر است با وضع مقررات صریح قانونی در این زمینه، بستر قانونی مناسبی برای استناد به این آزمایشات فراهم شود. در این پایان نامه، ابتدا روش های سنتی اثبات نسب را مورد بررسی قرار داده ایم و در ادامه به بررسی میزان اعتبار و قطعیت آزمایشات دی ان ای و هم‌چنین امکان استناد به این آزمایشات، در جهت حل دعاوی مربوط به اثبات نسب ، با توجه به قوانین موجود، پرداخته‌ایم.
واژه‌های کلیدی: نسب، دلیل اثبات نسب، اثبات نسب، حقوق خانواده، حقوق ایران.