اعتراض سیاسی در حکومت اسلامی از منظر فقیهان عصر جمهوری اسلامی (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

انتقاد و اعتراض از جمله حقوق و آزادی های سیاسی شهروندان محسوب می‌شود ودر تمام نظام های مردم سالار،هر چند با تفاوت هایی،به رسمیت شناخته شده است.حکومت اسلامی نیز با توجه به اینکه نسبت به جایگاه مردم در عرصه سیاسی،رویکردی مثبتی داشته و به نقش فعال مردم،اعتراف دارد،نمی‌تواند حقوق و آزادی های سیاسی شهروندان را نادیده انگارد.چرا که علاوه بر اقتضای ویژگی های مردم سالاری، فقه سیاسی اسلام نیز که تعیین کننده اصول، مبانی و چارچوب های روابط دولت و ملت است، در زمینه شناسایی حقوق و آزادی های مردم، موضع شفاف و صریح دارد. با نگاهی گذرا به حکومت های صدر اسلام می توان چند نمونه دولت و حکومت را مشاهده نمود که الهی، غیرالهی، دیکتاتوری و غیره در آن به چشم می خورد که اعتراض درهر یک از آنان حکم خاص به خود را دارد و برای روشن شدن آن مواردی از آن را که مرتبط با موضوع بحث می باشد ذکر خواهیم کرد.لکن حکومت اسلامی غیرمعصوم که مجموعه ای از اشخاص حقیقی و حقوقی و گردانندگان و سیاستمداران، مقننین و دستگاه های امنیتی هستند، طبیعتا ممکن الخطا بوده و این احتمال که از مسیر حق خارج شده و در اداره مملکت اسلامی به بیراهه قدم گذارند، پیوسته وجود داشته و به همین دلیل از نظر فقیهان، انتقاد را حق طبیعی هر فردی از آحاد جامعه دانسته و حتی آن را در قالب امر به معروف و نهی از منکر از واجبات غیر قابل چشم پوشی دانسته که در صورت بی تفاوتی نسبت به آن تهدید به عذاب هایی از جمله تسلط اشرار بر اخیار کرده است. اهمیت این موضوع ،حدود و قلمرو و نحوه برخورد با این مقوله ، باعث گردید ه است از دیرباز فقهای شیعه جسته و گریخته نسبت به این موضوع واکنش هایی داشته باشند و پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل حکومت اسلامی ، فقها شیعه بیش از قبل، به این مفهوم و شرایط انجام اعتراض سیاسی پرداختند ، در این پژوهش ما به بررسی مبنای فقهی فقیهان عصر جمهوری اسلامی در باب این پدیده و حدود و شرایط آن خواهیم پرداخت و بر اساس مبنای فقهی این فقها ، به این سوالات میپردازیم که اعتراض سیاسی چیست ،شرایط اعتراض سیاسی چگونه است و حدود و شرایط اعتراض سیاسی به چه صورت میباشد.و این پرسش ها را از نظر فقهی فقیهان مورد بررسی قرار می‌دهیم. این پژوهش با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و اینترنتی و به روش توصیفی _تحلیلی به سوالات فوق پاسخ میدهد و در پایان پیشنهاداتی را بیان می‌گردد.
واژه‌های کلیدی: اعتراض سیاسی، فقیهان، امر به معروف و نهی از منکر.