توضیح

موضوع این پژوهش، تبیین و مقایسه و امکان سنجی اسلامگرایی رادیکال در فقه سیاسی شیعه و سنی (روایت سلفی) با تمرکز بر عملیات انتحاری است.در این پژوهش، ضمن مروری مختصر بر مفاهیم کلیدی در فقه سیاسی ابن تیمیه و سید قطب به عنوان فقیهان سنی (روایت سلفی) و حسینعلی منتظری و علی حسینی سیستانی سیستانی بعنوان فقیهان شیعه ، دیدگاه های آنان در خصوص عملیات انتحاری مورد واکاوی و مقایسه قرار گرفته است. فقه سیاسی سنی (روایت سلفی) با بسط مفهوم بدعت و گسترش نظام جاهلی به تمامی جوامع بیگانه حق تفسیر و افتاء را به هر عضوی اعطا کرده است. بنابراین جهاد برای برچیدن نظام جاهلی و ایجاد خلافت اسلامی را بر هر کس واجب می داند.از سوی دیگر، فقه سیاسی شیعه با تاکید بر تفسیر مجتهدانه از منابع اسلامی و افتای خاص، و با طرح مفهوم جامعه قاصر، جهاد را محدود و مشروط به شرایطی می کند. هدف از بررسی و مقایسه این دو دیدگاه یافتن پاسخی مناسب برای این پرسش است که فقه سیاسی سنی ( در روایت سلفی) و فقه سیاسی شیعه درخصوص اسلامگرایی رادیکال چه موضعی دارند؟ و خطوط تمایز آن دو در باب عملیات انتحاری کدامند؟ فرضیه و پاسخ مطرح شده نیز بدین شرح است که، فقه سیاسی سنی در روایت ابن تیمیه و سید قطب در کاربست اسلامگرایی رادیکال و مصادیق آن، نگاهی طرد محور(Exclusive) دارد، اما فقه سیاسی شیعه در روایت حسینعلی منتظری و علی حسینی سیستانی در موضوع یاد شده، نگاهی شمول گرا (Inclusive) دارد و محوری ترین خطوط تمایز این دو روایت در خصوص اسلامگرایی رادیکال عبارتند از: الف- اصالت بدعت در مقابل تفسیر مجتهدانه؛ ب- اصالت افتاء عام در مقابل افتاء خاص؛ ج- جامعه جاهل در مقابل جامعه قاصر؛ د- اصالت جهاد دائمی در مقابل تحریم ترور.
واژه های کلیدی: عملیات انتحاری، اسلام گرایی رادیکال، اسلام گرایی، فقه سیاسی، تشیع، تسنن، حمله انتحاری، احزاب رادیکال، تروریسم