اهانت به مقدسات مذهبی در قانون مجازات اسلامی و بررسی ادله حکم آن در فقه امامیه

توضیح

یکی از اسما و صفات پروردگار قدوس است و انسان خداوند را به این علت قدوس می داند که او سرچشمه همه مقدسات است و پیامبر (ص) و قرآن و انبیا عظام(ع) برای مومنین و مسلمین و پیروان سایر ادیان آسمانی از اینرو مقدسند که به سرچشمه قدس که خدای قدوس است مرتبطند. مثل جریانی از خون و نور است که به همه احکام و باورهای دینی حیات و روشنایی می بخشد. بنابراین ستون خیمه دین ، مقدسات و یا همان مقوله تقدس است و اهانت به آن نیز مذموم و ناپسند است. تا قبل از تصویب قانون مجازات اسلامی(تعزیزات) سال 1375، مقررات و قوانین روشن و صریحی در خصوص اهانت به مقدسات مذهبی وجود نداشت. البته به استثنای مواردی که توهین به وسیله نشریات و مطبوعات انجام می شد که مطابق همان قوانین مطبوعاتی مجازات صورت می گرفت. با توجه به اسلامی بودن نظام جمهوری اسلامی ایران، این مطلب از اهمیت ویژه ای برخوردار شد و بنابراین برای پرکردن این خلا قانونی محسوس با تصویب قانون تعزیزات جدید سال 75 تا حدودی این مشکل حل شد اما متاسفانه همچنان قوانین موضوعه کشور اعم از قانون مجازات اسلامی و قانون مطبوعات به صراحت و روشنی و به طور کامل تکلیف را مشخص نکرده است و دارای ابهامات و نواقص بسیاری است و در خصوص شماری از مصادیق آن سکوت اختیار کرده است. و نیز بین قانون مطبوعات و قانون تعزیرات در این خصوص ناهماهنگی وجود دارد .در این پایان نامه سعی شده است پس از بیان تعاریف و جایگاه جرم مزبور و بررسی تطبیقی با سایر ادیان به بیان نواقص و کاستی های قوانین موضوعه در این زمینه پرداخته شود و راهکارهای پیشنهادی مطرح شود و در نهایت نیز ادله حکم جرم مزبور در فقه امامیه با توجه به مستندات قرآنی و روایی و فقهی مورد بررسی قرار گرفته است و همچنین نسبت آن با جرایمی همچون سب و ارتداد بیان شده است.
واژه‌های کلیدی: قانون مجازات اسلامی، اسلام، اهانت به مقدسات، فقه