بازخوانی فلسفی معیار کرامت انسانی و مقایسه آن با دیدگاه فقهی

توضیح

پایه ترین جستار در دانشهای انسانی، کرامت انسانی بر پایه شناخت انسان است. بی توجهی در شناسه انسان می تواند مانع نتایج تعمیم پذیر گردد. در نگاه ما ملاک فراگیر و جداگری در باره انسانِ زیستی در دست نیست؛ از این رو حقوق و ویژگی های فلسفی نمی تواند منسوب به آن گردد. با نگاه به ارزشی بودن مفهوم کرامت و دلالت آن بر باید و نبایدهای اخلاقی و نشدنی بودن انتزاع چنین موضوعات از اعیان خارجی، رای بر اعتبار مفهوم کرامت است. نویسنده با نگاه به ضرورت بودن اعتبارگری برای هر اعتبار، به جستجوی پیمانگزار یا منشاء اعتبار کرامت می پردازد. آنگاه اعتبارات ارزشی درونزاد را بی ارزش و نامعتبر دانسته، هستومندان بیرونی نااندیش یا کهترینه را نیز بی صلاحیت و ناتوان از پیمانگزاری کرامت و مهتری می شمارد و هستی پایدار اندیشمند مهتر از مردمِ و به مردم مهتری بخش را خداوند می داند. در ملاک کرامت نیز در جستجوی آن دسته از جداییها هستیم که دگرگونی چیستاری با دیگر جانداران بسازد و بتواند پایه ای برای پیوند کرامت گردد. این جستجو دانشمندان را به شناسه انسان بر پایه خرد رساند. در نگاه نویسنده، گزینش، زمینه کرامت را آفریده و گونه گزینش، ارزش هماهنگ با خود را به گزیننده خود خواهد بخشید. نویسنده با نگاه به اصالت و فراگیرتر بودن گزینش های درست در زندگی میانه مردم، رای بر اصالت صحت در گزینش ها و اصالت کرامت برآمده از آن در همه مردم داده، نبود کرامت را نیازمند اثبات و نمود ملاک سلب ارزیابی می نماید. از این رو دشواری اثبات کرامت، به دشواری اثبات نبود آن دگرگون می گردد. نگاه نویسنده با جدا کردن بحث بود و نمود کرامت، همزمان می تواند در گفتگوهای ثبوتی به توضیح کلامی نگاه ادیان برخیزد و در گفتگوهای اثباتی، به دیدگاه آزاد نزدیکتر گردیده، به توجیه و توضیح فقهی بخش بزرگی از آن بپردازد که در نزدیکسازی دو دیدگاه، ارزشمند است.
واژه‌های کلیدی: تعریف انسان، کرامت انسان، اصالت کرامت، ملاک کرامت