بررسی انتقادی و مقایسه‌ای دیدگاه آیت‌الله جوادی آملی و آیت‌الله مصباح یزدی در زمینه قلمرو دین

توضیح

دین بزرگترین حقیقت زندگی است و برای بشر یک امر ضروری و یک حاجت حقیقی است و برای تمام شِئون مادی و معنوی انسان حکم دارد.در این هستی پر رمز راز،دین رازگشایی می کند و خلاء معنوی انسان را چه در هستی وجودی خویش و چه در سایر عرصه های زندگی بشر پر میکند و در عرصه ی اخلاق پشوانه ی نیکویی برای ارزشهای اخلاقی است و ضمانت اجرایی اطمینان بخشی است. در عرصه اجتماعی نیزدارای بینشی اجتماعی است ودر سعادت انسان نقش به سزایی دارد. در عرصه مطالعات و پژوهشهای دینی، دین از زاویه‌های گوناگون مورد توجه اندیشمندان قرار گرفته و به موازات پیشرفتهای علمی بشر در رشته‌های مختلف علوم، دیدگاهها، رویکردها و فرضیه‌های نوینی نیز درحوزه دین و الهیات رخ نموده است. یکی از مهمترین محورهای مباحث کلامی دینی معاصر در جهان اسلام، مبحث قلمرو دین و جامعیت دین است که به دغدغه‌های اجتماعی در حکومت دینی پاسخ می دهد.دراین مقاله ما درصدد بیان نظر‌آیت‌اله سبحانی بر آمده ایم تا نظرایشان را در باب قلمرو دین و جامعیت و گستره‌ی آن بیان کنیم. ایشان در آثار خویش مسئله قلمرو دین و جامعیت را مورد بررسی قرار داده است در خصوص قلمرو دین از نگاه کلامی، به طور کلی دو رویکرد حداکثری و حداقلی وجود دارد.که ایشان نظر حداکثری را پیش گرفته و به آن قائل می باشد و ایشان با استناد به آیات قرآن و حدیث بر نظر خود صحه گذاشته و آن را اثبات می کند توجه به ای جامعیت کمال و سعادت دنیوی و اخروی را به دنبال خواهد داشت.
واژهای کلیدی:علم دینی ،قلمرو دین ،دین ،گستره شریعت