بررسی تشهیر و تغریب در فقه امامیه و قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۹۲

توضیح

و واژه تشهیر و تغریب از واژه های فقه و حقوق جزای اسلامی می باشند که امروزه می توان تشهیر را به نام اعلام در جراید عمومی به منظور رسوا کردن و اطلاع یافتن دیگران و تغریب یعنی تبعید کردن و اقامت اجباری در محل معین معرفی نمود هدف از این دو را شاید بتوان شناساندن مجرم به افراد جامعه جهت رسوایی و تنبیه مجرم، آگاه سازی آحاد مردم دانست. فقهای امامیه به تاسی از آیات قرآن و روایات این دو مجازات را درباره مجرمین جرایم معدودی در کتب فقهی خود آورده اند قانون مجازات اسلامی که بعد از استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران در کشور ما تصویب و به مرحله اجرا در آمده است در موارد مختلف خود این دو مجازات را تبیین نموده است که البته بعضی از اهل فن و شارحین این قانون ایراداتی را نیز برآن موارد وارد دانسته اند، در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 واژه تشهیر علاوه بر اشخاص حقیقی درباره اشخاص حقوقی نیز قابل اعمال بوده در حالی که تبعید فقط درباره شخصی حقیقی متصوّر است.در ماده 19 این قانون و ضمن بیان مجازاتهای اصلی در تقسیم بندی مجازاتهای تعزیری و در تبیین مصادیق درجه شش تعزیرات ، از واژه انتشار حکم قعطی در رسانه ها و در ماده 23 در تحت عنوان مجازاتهای تکمیلی و تبعی، انتشار حکم محکومیت قطعی را به عنوان مصداق تشهیر معرفی کرده است که نوعی تضاد و تعارض را در امر تقنین می رساند ، در بند الف ماده 23 این قانون نیز به اقامت اجباری در محل معیّن اشاره شده که می توان مصداق تغریب (تبعید)دانست. به نظر می رسد که عدم اجرای حکم تبعید در مورد زنان ناشی از رعایت اصل امتنان و رافت اسلامی در مورد این قشر از افراد جامعه است.واژه های کلیدی:فقه امامیه، قانون مجازات اسلامی، تشهیر ، تغریب
واژه‌های کلیدی: فقه امامیه