بررسی تطبیقی حقوق فرزند خواندگی در فقه امامیه و حقوق موضوعه ایران (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

فرزندخواندگی نهادی فقهی-حقوقی است که طبق آن رابطه خاصی میان فرزندخوانده، پدرخوانده و مادرخوانده بوجود می آید، این موضوع در طول تاریخ سابقه ای نسبتا طولانی دارد و در ادوار مختلف با اهداف گوناگون و اشکال متفاوت مورد توجه قرار گرفته است.در این زمینه بررسی آیات قرآن ما را متوجه خواهد ساخت که در دین مبین اسلام مشروعیتی برای فرزندخواندگی متصور نشده است و در دین اسلام محلی از اعراب ندارد و احکام مربوط به این امر هرچند در صدر اسلام مورد پذیرش جامعه بوده اما، با ظهور اسلام این رابطه و احکام رفع گردیده و جایگاه خود را در جامعه اسلامی از دست داده است.اما امروزه در متون حقوقی سعی بر آن بوده که به نحوی تفسیر صحیحی را از این پیوند در جامعه بنا نهد تا با توجه به نیازهای جامعه بتواند تا حدودی پاسخ گوی این نیاز ها باشد به گونه ای که تناقضی را با داشته های فقهی نیز رقم نزند؛ بنابراین امروزه آنچه را که به عنوان فرزندخواندگی می شناسیم، امری است که به صورت قراردادی و به حکم قانون و با رعایت مصلحت طرفین و بنا به تشخیص و صلاحدید دادگاه صالح و پس از بررسی شرایط متقاضیان پذیرش از سوی سازمان بهزیستی و قبل از همه اذن مقام رهبری صورت می پذیرد. پس از این مقدمات است که رابطه طفل با خویشان خونی اش قطع و به دامان والدین جدید که همان پدرخوانده و مادرخوانده می باشند می پیوندد. البته این انقطاع فقط در باب تربیت و نگهداری است که صورت میپذیرد ولی سایر آثار قرابت خونی با رعایت احکامی خاص که از سوی قانون پیش بینی میگردد باقی میماند. بر اثر ایجاد رابطه فرزند خواندگی حقوق و تکالیفی بین فرزند خوانده و فرزند پذیر به وجود می آید از جمله حضانت ، نفقه و غیره. با این وجود تا کنون بررسی های فقهی و حقوقی کافی در این زمینه انجام نشده است و حتی در کتب و مقالات فقهی بحثی تحت عنوان حقوق فرزند خواندگی یا سرپر ستی کودکان بی سرپرست دیده نمی شود.لذا در این پژوهش در حد توان شرایط و آثار حاکم بر این رابطه و حقوق فرزندخواندگی در حقوق ایران و فقه امامیه مورد بررسی قرار می گیرد.
واژه‌های کلیدی: فرزندخواندگی، حقوق موضوعه