بررسی تطبیقی فرزندخواندگی در فقه اسلامی وحقوق ایران

توضیح

رسم و سنت فرزند‌خواندگی در میان اکثر جوامع و ملل گذشته و حاضر به صورت‌های گوناگون معمول بوده و هست. در تمام جوامع وقتی کسی، دیگری را به فرزندی پذیرفت حقوق و تکالیفی فیما بین مقرر می‌گردد و تمام حقوق برای او محفوظ خواهد بود از جمله ارث. اما با ظهور اسلام بنا به آیاتی که بر رد فرزند‌خواندگی نازل شده بود این مسئله مورد قبول واقع نشد؛ حال آنکه در مواد 20 و 21 کنوانسیون حقوق کودک، به فرزندخواندگی پرداخته شده و از کشورهایی که سیستم فرزند‌خواندگی ‌را به رسمیت شناخته‌اند، خواسته است که منافع کودک را در اولویت قرار دهد. در قانون مدنی ایران که بر مبنای فقه اسلامی وضع گردیده فرزند‌خواندگی به عنوان نهادی مطرح نشده اما با توجه به نیاز مبرم جامعه به حمایت از اطفال بدون سرپرست، در سال 1353 نهادی مشابه تحت عنوان «سرپرستی کودکان بدون سرپرست» ایجاد شد که با تصویب این قانون تا حدی این نقیصه قانون مدنی را رفع کرد و به انتظام بخشی روابط موجود پرداخت. در این نوشتار درصدد هستیم ضمن تحلیل موضوع فرزند خواندگی به مطالعه تطبیقی فرزند‌خواندگی در فقه اسلامی و حقوق ایران پرداخته و ضمن اشاره به معایب و محاسن این موضوع، و اشاره به قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست، به ابعاد موضوع سرپرستی بپردازیم تا اهمیت موضوع و جایگاه آن در قوانین و مقررات روشن شود و در تصمیم گیری‌های آتی، مدنظر قرار گیرد.
واژه‌های کلیدی: کودک، فرزندخواندگی، سرپرستی، لقطه، زوجین سرپرست