از دیرباز تاکنون موضوع اثبات و نفی نسب همواره در زمره یکی از مباحث مهم و موردتوجه در حیطه حقوق خانواده بوده است که قانون‌گذار آثار مالی و غیرمالی متعددی بر آن مترتب کرده است. اماره فراش به‌عنوان ادله‌ای شرعی برای اثبات نسب در فقه و قانون مطرح است.مطابق اماره فراش اگر نسب ولدی، مورد شبهه و تردید واقع‌شود در صورت فراهم بودن شرایطی، ولد مزبور به شوهر زن ملحق می‌گردد. در دو دهه‌ی اخیر با پیشرفت‌های شگرف علمی و متعاقب آن پی بردن به آزمایش انگشت‌نگاری ژنتیکی (دی.ان.ای) امکان بهره‌مندی از این روش نوین علمی در دعاوی مربوط به نسب فراهم‌شده است. از منظر علم ژنتیک نتیجه آزمایش دی.ان.ای قطعی،دقیق و دارای ضریب اطمینان بالا است؛ اما کماکان در بین فقها در خصوص حجیت و اعتبار آزمایش دی.ان.ای در اثبات و نفی نسب اختلاف دیدگاه وجود دارد . در سیستم قضایی بسیاری از کشورهای دنیا، بهره‌گیری از فناوری آزمایش دی.ان.ایبه‌عنوان روشی مورد اعتماد و قطعی در مسائل مربوط به نسب رایج و مرسوم است. بااین‌وجود در قوانین موضوعه ایران به‌واسطه نوظهور بودن آزمایش دی.ان.ای و فقدان سابقه فقهی آن، قانون ساکت و قانون‌گذار کماکان موضع دقیقی اتخاذ نکرده است و برعکس اماره فراش را معتبر تلقی کرده است ؛و همین امر موجب تشتت آرا محاکم در فرض تعارض اماره فراش با آزمایش دی.ان.ایشده است.
واژه‌های کلیدی: اماره فراش، دی.ان.ای، اثبات نسب و نفی نسب، رویه قضایی
