بررسی تنبیه کودک از نظر فقهی وعلوم تربیتی

توضیح

تنبیه یکی از ابزار های مهم نظام تربیتی است که تاثیر شگرفی بر رفتار بین انسان ها و اصلاح رفتار دارد. ابزار تنبیه که بسته به سن و موقعیت متربی به تنبیه روانی و تنبیه بدنی تقسیم می شود، همواره میان دیدگاه های مختلف علوم تربیتی و فقهی درباره‌ی میزان اثربخشی آن اختلاف وجود داشته است. این پایان نامه به صورت تحلیلی - توصیفی از نوع تفسیری می باشد و با استناد به منابع کتابخانه ای به پژوهش درباره ی این موضوع می پردازد. ازمهم ترین اهداف این تحقیق می توان به کسب آگاهی دقیق از دیدگاه ها و نگرش های فقها، علمای تعلیم وتربیت، حکم قرآن و سنت در مورد تنبیه کودکان و ارائه پیشنهادات اصولی و سازنده جهت اصلاح و تجدید نظر در برنامه ها خصوصا در محیط خانواده و مدرسه در مورد تنبیه کودکان اشاره کرد. دربررسی اولیه این تحقیق از منابع فقهی نتیجه گرفتیم که تربیت کودک با روش تنبیه دست کم در مواردی مورد پذیرش فقها و متخصصان علوم تربیتی قرار گرفته است اما فقها به والدین و معلم اجازه میدهند در مواردی که موجب آسیب به کودک نشود کودک را تنبیه بدنی کنند؛ امری که مورد مخالفت متخصصان علوم تربیتی است. معمولا محققان علوم تربیتی تنبیه بدنی را جایز نمیدانند و برای آن عوارض نامطلوب و آسیب‌های روانی غیرقابل‌ جبرانی همچون ترس، عدم یادگیری رفتار درست، توجیه صدمه زدن به دیگران و... بر می‌شمارند؛ این در صورتی است که فقها تنبیه را مشروط به سلامت کودک و عدم آسیب به او می‌دانند که بیشتر سلامت جسم از آن برداشت شده است ولی درصورتی که بتوان آسیب روانی به کودک را در اثر تنبیه اثبات کرد به طریق اولی می‌توان عدم جواز تنبیه را در این شرایط نیز نتیجه گرفت. درآخر با مقایسه نظرات فقها و متخصصان علوم تربیتی در شرایط مختلف نتیجه گرفته ایم که تنبیه می تواند به عنوان یک روش تربیتی موثر واقع شود.
واژه‌های کلیدی: کودک، فقه، تنبیه بدنی، علوم تربیتی، تأدیب