توضیح

قراردادهای نفتی در ایران سابقه ای بس طولانی دارند. در این پژوهش که به صورت توصیفی-تحلیلی گرداوری شده است، اساساً قراردادهای نفتی پیش از انقلاب اسلامی، به صورت قراردادهای امتیازی و مشارکتی بوده است که همه آنها منجر به اختلافات نفتی و در نهایت فسخ گردیدند. در سال های بعد پیروزی انقلاب اسلامی، قوانین متعددی در رابطه با نفت و سرمایه گذاری خارجی به تصویب رسیده است و با توجه به دیدگاه محدود قانون اساسی نسبت به سرمایه گذاری خارجی، یکی از راهکارهای قانونی که مورد تایید قانون اساسی باشد، انعقاد قرارداد بیع متقابل است. ماهیت الگوی قراردادی بیع متقابل، قرارداد خدمت است که به مرور زمان ایرادات این نوع از قرارداد در جذب سرمایه گذاری خارجی نمایان شد و به این نتیجه رسیدیم که با توجه به وضعیت کنونی کشورمان در عرصه استخراج و تولید نفت و گاز و همچنین برای مقابله با تحریم ها، این نوع از قرارداد، دیگر قادر به پاسخگویی نیاز کشورمان در عرصه سرمایه گذاری خارجی نبود و مسئولان را بر آن داشت تا مدل جدیدی از این مدل قراردادی را طراحی کرده و به کار گیرند و این گونه بود که قراردادهای آی.پی.سی ظهور کردند. قراردادهای آی.پی.سی را می توان قرارداد خرید خدمت دانست و از نوآوری های این نوع از قرارداد، طولانی تر کردن مدت قرارداد است که این عاملی انگیزشی برای سرمایه گذار خارجی است.
واژه های کلیدی: بیع متقابل، آی پی سی، قرارداد خدمت، سرمایه گذاری خارجی.