بررسی فرزندخواندگی در فقه مذاهب

توضیح

فرزندخواندگی معادل فارسی کلمه ی تبنّی و اقدامی است که به واسطه ‌ی آن فردی، سرپرستی کودکی را به عهده می‌گیرد و او را در حکم فرزند واقعی می داند. این مساله در میان اقوام و ملل مختلف سابقه ای دیرینه دارد و در صدر اسلام هم رایج بوده است. حتی پیامبر(ص) نیز زید بن حارثه را به فرزندخواندگی گرفتند و این سنت فعلی، نشانه‌ی پذیرش این نهاد توسط اسلام است.برخی معتقدند قرآن پس از مدتی، فرزندخواندگی را به طور کلی نسخ کرد اما حق آن است که بگوییم قرآن ضمن به رسمیت شناختن این اقدام، فقط برخی از آثار و احکام آن ازجمله نسب و توارث را نسخ کرد. در این پژوهش که با رویکرد توصیفی، مقایسه ای و نقد و با ابزار اطلاعات اسنادی و کتابخانه ای است، ضمن شناخت ماهیت فرزندخواندگی، به ارزیابی ادله‌ی حجیت آن پرداخته و ضمن بحث در مورد آثار و چالش‌های موجود، به بیان برخی راهکارها پرداخته شده است.
واژه‌های کلیدی: فرزندخواندگی، سرپرستی، قیمومت، فرزندخوانده، فقه، مذاهب فقهی، حضانت کودک، مراقبت از کودکان دیگران