بررسی فقهی حقوقی اجرای مجازات در ملاء عام با نگاهی به موازین حقوق بشر

توضیح

مجازات در ملاءعام که به معنای حاضر نمودن مجرم در اماکن عمومی و در انظار اقشار مختلف اجتماع می‌باشد، روزگاری در میان اکثر ملت‌های جهان رایج بود اما با توجه به دگرگونی های فراوانی که در جوامع مختلف روی داده است، امروزه فقط در معدودی از کشورها و از جمله ایران، شاهد اجرای علنی مجازات‌ها هستیم. باید گفت که این مسئله، پس از انقلاب به یک چالش جدی در سطح کشور و در مجامع بین‌المللی و حقوق بشری مبدل شده است، به گونه‌ای که در خصوص آثار و پیامدهای آن، دو گروه موافق و ناقد با موضوع قرار دارد که در راستای موافقت و مخالفت خود، هر کدام دلایلی را مطرح می‌نمایند. موافقان به آیه‌ی دوم سوره نور که در خصوص حضور گروهی از مومنین به هنگام اجرای حد زناست، اشاره داشته و بدان استناد می کنند؛ ولی همانطور که در بررسی ها مشاهده شد این آیه بر اجرای مجازات در ملاءعام به شیوه‌ی کنونی، دلالت نداشته و خلاف این موضوع را ثابت می‌کند . البته در مورد اجرای حد زنا نیز مسئله بدان گونه است که مجازات باید تنها در حضور تعداد بسیار اندکی از مومنین اجرا شود و بر حضور تمامی اقشار دلالتی ندارد. هم چنین روایاتی نیز که برای اثبات اجرای علنی مجازات‌ها بدان‌ها استناد می‌شود اکثرا دچار اشکالات جدی از حیث سند، محتوا و غیره هستند. از سوی دیگر، با بررسی اسناد حقوق بشری مربوطه مشخص شد اجرای این گونه مجازات‌ها مغایر با اسناد مذکور و همچنین تعهدات پذیرفته‌ شده از سوی ایران می‌باشد. در این پژوهش سعی شد تا مجازاتهای علنی از منظری فقهی - حقوقی و همچنین حقوق بشری مورد بررسی قرار گیرد و جهت نیل به این مقصود از روش کتابخانه ای برای جمع آوری مطلب استفاده گردید.
واژه‌های کلیدی:‌ ملاءعام، کرامت انسانی، حقوق بشر، مجازات علنی.