بررسی فقهی حقوقی حفظ آثار تاریخی در قوانین ایران

توضیح

آنچه انسان به دریافتن آن از راه توجه به آثار دعوت می شود تنها تجربیات زندگی مادی گذشتگان نیست بلکه درک سنت الهی است که ثابت و ملاک صحت و سقم عمل هر قوم است. این ملاحظه موجب عبرت و عبرت موجب هدایت انسان می گردد به رغم ارزش معنوی آثار فرهنگی، تاریخی و جایگاه مهم آن ها در هویت یابی ملی و تاریخی ما ، این آثار همواره در معرض بی توجهی و گاه نابودی قرار دارند. عوامل بی توجهی به میراث فرهنگی یا غارت و تخریب آنها را می‌توان در نگرش های فرهنگی، اوضاع نامناسب اقتصادی ، ضعف نظام حفاظتی و نارسایی ها و کمبود قوانین جستجو کرد. ما درصدد بیان احکام و قوانین فقهی و حقوقی آثار فرهنگی تاریخی و نارسای‌های موجود در آن هستیم. عدم آگاهی از این احکام و تزاحم بین مالکیت عمومی و مالکیت خصوصی نیز یکی از بحث برانگیزترین موضوعات در این زمینه است که آثار علمی آن در خصوص بزه تخریب آثار فرهنگی تاریخی مشهود است. کشور ما از نظر دارا بودن میراث فرهنگی- تاریخی، از جمله غنی‌ترین کشورهای جهان است، اما این آثار همواره در معرض تخریب عمدی یا بی اعتنایی و فراموشی بوده‌اند. در سال‌های اخیر موضوع میراث فرهنگی و لزوم حفاظت از ان، بار دیگر مورد توجه قرار گرفته است، با این حال به دلایل گواناگون، این آثار روز به روز کم تر و از حافظه تاریخی ما ناپدید می-شوند. وجود قوانین داخلی برای حفاظت از آثار تاریخی- فرهنگی، مفید، اما غیر کافی است، به ویژه که این قوانین خود دارای کاستی‌ها و نواقصی هستند. حفاظت از میراث پیشینیان، نه تنها مستلزم وجود قوانین کافی و عملکرد درست دستگاه‌های دولتی است، بلکه ایجاد آگاهی و نگرش درست در میان مردم، عزمی ملی را می‌طلبد.
واژه‌های کلیدی: اموال فرهنگی، میراث فرهنگی، احکام فقهی و قوانین حقوقی، آثار تاریخی