بررسی فقهی حقوقی مسئولیت مدنی مراکز درمانی در مقابل بیماران

توضیح

عدالت و منطق حقوقی ایجاب می کند که خسارت ناروای وارده از سوی اشخاص بدون جبران باقی نماند و از این حیث، تمایزی بین شخص حقیقی و حقوقی وجود ندارد. پژوهش حاضر باتوجه به متون فقهی و حقوقی، با روش تحلیلی و توصیفی و به صورت کتابخانه ای، به بررسی مبانی و شرایط تحقق مسئولیت مدنی مراکز درمانی پرداخته است. در این راستا، تئوری های مطرح شده از سوی حقوقدانان ، قوانین خاص و مسئولیت ناشی از فعل شخصی، فعل غیر و اشیا این موسسات، مورد بررسی قرار گرفته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که در مراکز درمانی دولتی، در صورتی که خسارت وارده ناشی از تقصیر پزشک باشد، مسئولیت برعهده ی خود پزشک می باشد. و این مراکز مسئولیتی نخواهند داشت. ولی اگر خسارت وارده به بیمار در نتیجه فراهم نشدن امکانات ، نقص ، غیر استاندارد بودن ویا نگهداری نامناسب وسایل پزشکی باشد، مسئولیت برعهده این مراکز خواهد بود. اما در مواردی که رابطه بین پزشکان و مراکز درمانی، رابطه ی کارگر، کارفرمایی باشد، اگر از تقصیر پزشک، به بیمار خسارت وارد شود، این مراکز از باب کارفرما، براساس ماده 12 و 14 قانون مسئولیت مدنی، مسئولیت مفروض دارند. همچنین خود پزشک نیز مسئولیت شخصی در برابر بیمار دارد. در واقع این مسئولیت، نوعی مسئولیت تضامنی است. و اینکه بین مسئولیت پزشکان و مراکز درمانی، قرابت نزدیکی از حیث ماهیت تعهدات وجود دارد و اصل بر به وسیله بودن این تعهدات می باشد.
واژهای کلیدی:مرکز درمانی،مسئولیت