توضیح

مسأله‌ی جمعیت را می‌توان از جهات گوناگونی از جمله جنبه‌ی دینی و فقهی مورد بحث و بررسی قرار داد. در سالهای بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی مسوولان نظام با توجه به اقتضائات آن زمان، سیاست‌های تنظیم خانواده و کنترل جمعیت را در پیش گرفتند و اقداماتی از جمله تبلیغ و ترویج روش‌های جلوگیری از بارداری و زاد و ولد را در جهت کاهش جمعیت و تحدید موالید انجام دادند که تداوم این رویه در دهه اخیر مورد انتقاد صریح صاحب نظران و در رأس همه، مقام معظم رهبری قرار گرفت و از مدیران ذی‌ربط، متوقف شدن برنامه‌‌‌‌‌های کنترل جمعیت و تحدید موالید و در نتیجه ضرورت برنامه‌ریزی برای افزایش جمعیت خواسته شد. از آنجایی که این موضوع و مسائل مربوط به آن موافقان و مخالفانی بخصوص در حوزه‌ی دینی و مذهبی دارد، می‌طلبد که درباره‌ی آن پژوهش جامعی به عمل آید و دیدگاه‌ها و ادله‌ی دو طرف مورد بررسی دقیق قرار گیرد و جایگاه آن در فقه امامیه مشخص گردد و نیز ادله‌ی طرفین بیان شود و مشخص شود که کدام دیدگاه مطابق و سازگارتر با تعالیم اسلامی است، همچنین از آنجا که برنامه‌های تنظیم خانواده و روش‌های پیشگیری از بارداری از مسائل مبتلا به افراد جامعه اسلامی است، ضرورت دارد مورد بررسی دقیق قرار گرفته و دیدگاه فقهای امامیه در این زمینه بیان و حکم بکارگیری آنها مشخص شود. در این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته، به دست آمده که در اسلام افزایش جمعیت به عنوان یک عمل مستحب مورد تأکید فراوان قرار گرفته است و بر این اساس ادله موافقان افزایش جمعیت و تکثیر موالید با روح و تعالیم اسلامی سازگارتر است و استدلال‌هایشان موجه‌تر و قوی‌تر به نظر می‌رسد. ضمن آنکه استفاده از روش‌های کنترل جمعیت و پیشگیری از بارداری در برخی موارد؛ از جمله سقط جنین و عقیم سازی دائمی، حرام و فقط در موارد استثنایی تجویز شده است و در برخی موارد، مکروه و منوط به رعایت شرایط و ضوابط خاص می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: افزایش جمعیت، کنترل جمعیت، سقط جنین