بررسی فقهی مصلحت در روابط خارجی دولت اسلامی از منظر فقه سیاسی امامیه

توضیح

مصلحت یکی از مباحث بنیادین و اصل اساسی در روابط میان دولت ها به شمار می رود که همواره و در همه ی شرایط در بستر روابط دوجانبه و چند جانبه میان دولت ها از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است و امروزه که بحث لزوم استیفای منافع اهم و حیاتی کشورها و دولت ها و دفع مفاسد و خطرات احتمالی در ابعاد مختلف آن در رأس تمامی مسائل سیاسی در سطح بین الملل قرار دارد و اولویتِ اولِ نظرگاه دولتمردان یک کشور است، در دولت اسلامی اهمیت آن دوچندان است . مهم ترین یافته ی نوشتار حاضر اثبات اهمیت و جایگاه عنصر مصلحت در عرصه روابط خارجی دولت اسلامی از منظر فقه سیاسی امامیه است که این مهم با بررسی فقهی و تأمل در آیات و روایات مربوط به این بحث صورت پذیرفته است . یافته مهم دیگری که حاصل این بررسی فقهی است وجود ضوابط و چارچوب ها و اصول ثابتی است که عنصر مصلحت را از سیّال و بی ضابطه بودن حفظ می کند که مهم ترین آن ها عبارتند از : حفظ کرامت، عزت و استقلال دولت اسلامی و نفی سلطه قدرت های سلطه گر و استکباری . نتیجه دیگر این نوشتار کشف تفاوت مصلحت در فقه امامیه با مصالح مرسله در نزد اهل سنت می باشد. براین اساس، یافته ی نهایی این رساله این است که مبنا و معیار اصلی در روابط دولت اسلامی با دولت های دیگر اعم از اسلامی و غیر اسلامی، مصلحت اسلام و مسلمین است.کلمات کلیدی :مصلحت، دولت اسلامی، روابط خارجی، بررسی فقهی، نفی سلطه.
واژه‌های کلیدی: مصلحت، دولت اسلامی، روابط خارجی، بررسی فقهی، نفی سلطه.