بررسی فقهی و حقوقی اقرار به نسب، قواعد و آثار آن

توضیح

اقرار که عبارت است از اخبار به حقی برای غیر به ضرر خود، با توجه به آنکه در آن، شخص اقرار به ضرر خود می‌کند، در بین دلایل اثبات دعوی،‌ قوی‌ترین آنها دانسته شده است. با توجه به تشابه اسمی اقرار به نسب با اقرار، در نگاه اول، اقرار به نسب ممکن است از جمله‌ی اقرار دانسته شود؛ حال آنکه اقرار به نسب با اقرار در مفهوم خاص آن دارای تفاوت‌های اساسی بوده تا آنجا که به نظر می‌آید نام‌گذاری آن به عنوان اقرار، در اقرار به نسب فرزندی، میت و مجنون بیشتر از روی تسامح باشد. اقرار به نسب از سوی فقها و به تبع آنها از سوی قانون مدنی یکی از دلایل اثبات نسب دانسته شده است. با توجه به آثار مهم نسب که عبارتند از: حرمت نکاح، توارث، نفقه، حضانت و ولایت و نیز ظهور دلایل جدید اثبات نسب همچنون آزمایش DNA، بررسی جایگاه و ارزش اثباتی اقرار به نسب، نسبت به سایر دلایل اثبات نسب از اهمیت ویژه‌ای برخوردار گشته است. در این پایان‌نامه ضمن بیان قواعد و آثار فقهی و حقوقی اقرار به نسب، دلیل مقدم شدن آزمایش DNA بر سایر دلایل اثبات نسب،‌ بررسی گردیده است. در رویه‌ی قضایی نیز آزمایش فوق‌الذکر بر سایر دلایل مقدم گشته است. هر چند که در بین ادله‌ی سنتی اثبات نسب اماره‌ی فراش بر اقرار به نسب غالب است. همچنین رجوع از لعان با اقرار به نسب مقایسه گردیده و مشخص گردیده که دلیل ارث بردن فرزند از پدر صرفا به علت اقرار پدر بوده نه اقرار به نسب؛ که به همین دلیل پدر از فرزند ارث نمی‌برد.
واژه‌های کلیدی:‌ نسب، اقرار، اقرار به نسب، اماره فراش.