بررسی مبانی فقهی حفظ میراث فرهنگی ازمنظر فریقین و رفع شبهات گروه‌های تکفیری

توضیح

بحث راجع به میراث فرهنگی موضوعی نو در فقه است که لازم است، با تتبع در منابع فقهی زوایای گوناگون آن مشخص گردد. اهمیت این موضوع، به تاکید شارع در حفظ تاریخ علمی و عینی و نقشی که این میراث در حفظ هویت فرهنگی اسلام، در راستای ایجاد تمدن نوین اسلامی ایفا می کند بر می گردد. این نوشتار باهدف بررسی فقهی مبانی مشروعیت صیانت از میراث فرهنگی و بررسی مهم ترین شبهات گروههای تکفیری، به روش تحلیلی- توصیفی، با تتبع در منابع کتابخانه ای و نرم افزارهای فقهی نگاشته شده است. یافته های تحقیق نشان می دهدکه؛ عبارت میراث فرهنگی در فقه شیعه به صورت مستقل به کار نرفته است، با این حال، مفهوم آن به نحوی خاص از فحوای نصوص، قابل استنباط است. با ادله ای چون آیات عبرت، سیر و گردشگری در زمین، حفظ شعائر الهی، سنت وقف، انفال، قاعده اتلاف، قاعده لاضرر، وجود مصلحت عامه، حفظ نظام اسلامی، مقدمه واجب و سیره عقلا می توان مشروعیت فقهی حفاظت از میراث فرهنگی را اثبات نمود. با عنایت به شاخص های مطلوب میراث فرهنگی و اغراض عقلایی و منافع موجود در حفظ آثار تاریخی و نبرد با تفکر مرتجع وهابیت در برخورد با این میراث، به بررسی شبهات گروههای تکفیری، در حد مجال پرداخته شده است. لزوم بازخوانی از شریعت، سیره نبوی و سیره صحابه و جایگاهی که این میراث در حفظ هویت ملت ها و ادیان و مذاهب دارد، ضرورت پژوهشی مستقل در این زمینه را ایجاب می نماید. بنابراین مفروض ما در این پژوهش، وجوب حفاظت از آثار اسلامی و حرمت تخریب آن ها از منظر فریقین است.
واژه‌های کلیدی: میراث فرهنگی، حفاظت، زیارت، بدعت، تکفیر