بررسی مبانی فقهی و حقوقی ترور از دیدگاه مذاهب امامیه و حنابله

توضیح

ترورسیم پدیده ای است ترکیبی که مفهوم آن به شدت از موقعیت مکانی و زمان متاثر است و در هیچ جستاری از فقه به موضوع ترورسیم یا اقدام تروریستی در معنای امروزین پرداخته نشده است. برخی اقدامات تروریستی با عنوان جهادگرایی عنوانی است که با جهاد فقهی یا شعی همنوایی نمی کند، بلکه اقدامی خود سرانه وخشن بوده و بر خلاف جهاد که هم زمان در میدان جنگ با هم در ستیزند، در ترورسیم، بیشتر کسانی که در سر غافلگیر کشته می شوند، بیگانه و ناشناخته بوده و در کارزار با تروریست ها نبوده اند. ادله حرمت ترور در فقه امامیه عبارتند از آیات (سوره های انعام151، مائده 32، اسراء 33 کهف74) و روایات متعدد از رسول اکرم (ص) و ائمه معصومین (ع) ترورسیم به طور دقیق با هیچ یک از عناوین فقهی سازگار نبوده و هیچ توجیه شرعی ندارد برای تحقیق ترور لازم نیست مستقیما امنیت عمومی سلب گردد. به خصوص در مواردی که تروریست ها برای رسیدن به مقصود خود آماج معینی را هدف حملات خود قرار میدهند (مانند ترورافراد، سوء قصدهای سیاسی) دراین اقدامات، قربانی وهدف یکی است وموضوع حمله ، مردم نیستند وبه عبارتی دیگر ترور ماهیت مستقل وباالذاتی ندارند وامکان تحقق آن ازطریق گوناگون وجوددارد ولی محاربه به جرائم علیه امنیت وآسایش عمومی شهروندان از طریق توسل به سلاح وایجاد ترس وحشت درمردم است وراه ها وشهر هارا ناامن ساخته باعث وحشت عمومی میگردد وهمین طور به لحاظ پیامد و هدف نیز میان تروریسم وبغی فرق هست، بغی درضد امام عادل است که باید جنگ افزارانه باشد. ولی تروریسم افزون برشخص ،برضد دارایی ها نیز رخ می دهد.وعلمای حنابله تفاوت میان باقی ومحارب را چنین بیان میکنند که محارب بدون تاویل و با انگیزه فسق و تجاوز است ولی مبارزه باغی براساس تاویل وتوجیه است وچنانچه باغی دستگیر شود وتوبه نکند حد محاربه در مورد او اجرا نمی شود.
واژه‌های کلیدی: ترور، امامیه، حنبلی، محاربه، بغی(فقه)، احکام فقهی، تروریسم