بررسی مسأله افشاگری در قرآن از دیدگاه مفسران فریقین

توضیح

افشاگری به معنای آشکار کردن اسرار است. این مسأله در زندگی اجتماعی از اهمیت فراوانی برخوردار است، بطوریکه ساختار روابط بین اشخاص و جوامع با فرهنگ و اعتقادات متفاوت تحت تأثیر مسأله افشاگری رویکرد بخصوصی دارد. خداوند در قرآن نیز با توجه به جامعیت و فراگیری اسلام در همه مکان‌ها و زمان‌ها، به این مسأله در آیات متعددی اشاره کرده است. اغلب آیات افشاگری بعد از حضور پیامبر اسلام(ص) در مدینه و تشکیل حکومت اسلامی نازل شد، لذا بیشتر آیات مورد بررسی در این نوشتار در سوره‌های مدنی قرار دارند. بر اساس آراء و نظرات مفسران بنام و مشهور فریقین (شیعه و اهل سنت) افشاگری‌های قرآن درباره‌ی گروه‌هایی است که علاوه بر ارتباط نزدیک مسلمانان با آنان، بیشترین دشمنی و فتنه انگیزی را نسبت به پیامبر(ص) و مومنین - برای نابودی و ریشه کنی حقایق اسلام - انجام می دادند. لذا آیات افشاگری خطاب و هشداری است به پیامبر(ص) و مسلمین درباره-ی چهره‌ی واقعی دشمنان و رفتار و رویکرد آنان نسبت به مسلمانان و نیز فتنه‌های برخاسته از سه طیف کفار، یهودیان اهل کتاب و منافقین. آیات افشاگری که پرده از ذات اصلی و نقشه‌های دشمنان اسلام برمی‌دارد، علاوه بر یاری حکومت اسلامی برخاسته توسط پیامبر(ص)، نقشه‌ی راهی برای جوامع اسلامی - در هر زمان و مکانی - در ارتباط مسائل سیاسی با دیگر حکومت‌هاست. بخشی از آیات افشاگری، علاوه بر بیان مصادیق افشاگری‌هایی که در زمان پیامبر(ص) صورت گرفته، هم چنین به موارد جواز یا عدم جواز افشاگری، در ارتباط با اشخاص و مسائل حکومتی اشاره شده است.
واژه‌های کلیدی: افشاگری، فریقین، قرآن، یهودیت