تأثیر قاعده ضرورت بر جایگاه تولید و استفاده از تسلیحات هسته‌ای از منظر فقه امامیه

توضیح

امروزه نمی توان از اهمیت مسئله پیشرفت علم و دستیابی به فن آوری هسته ای، چشم پوشی کرد. زیرا فن آوری هسته ای از ابتدا تا کنون تاثیر شگرفی در زندگی بشر داشته است. سلاح هسته ای از پیشرفته ترین سلاح های عصر ما می باشد و البته باید گفت که از مخرب ترین و قدرتمند ترین سلاح ها در انهدام بنیان حیات انسانی، حیوانی و گیاهی است. مسئله تولید و انباشت سلاح های هسته ای چه به قصد استفاده باشد و چه به قصد بازدارندگی، از مسائلی است که در سال های اخیر محل بحث و نظر می باشد. موضع شریعت اسلام در خصوص تولید و انباشت سلاح های هسته ای را می توان با رجوع به منابع فقهی به دست آورد. عده ای قائل به جواز تولید این دسته از سلاح ها هستند ولی با توجه به آسیب های گسترده و ضررهای جبران ناپذیر این سلاح ها که مخالف اهداف اسلام هستند، اکثر فقها قائل به حرمت تولید و انباشت شده اند. اهمیت موضوع و اختلاف نظرهای موجود در این مسئله نگارنده را بر آن داشت تا با بررسی آیات در موضوع جنگ، مقام دفاع و مقابله به مثل و همچنین روایات در این زمینه به بررسی حکم تولید و استفاده از تسلیحات مدرن بپردازد. به عبارتی نوشتار پیش رو درصدد بررسی حکم تولید و انباشت سلاح های هسته ای است مشروط بر اینکه ضرورت نظام اسلامی و وضعیت مسلمانان ایجاب کند تا ارتش اسلام مجهز به این قسم از سلاح ها باشد. در این نوشتار علاوه بر تبیین و تشریح حکم فقهی، سعی شده است تا انرژی هسته ای و آثار و کاربردهایش بررسی شود. زیرا اگر یک کشور اسلامی بنا بر ضرورت ناچار به استفاده از تسلیحات هسته ای بشود، باید از نوعی از سلاح هسته ای استفاده کند که قابل کنترل بوده و دارای آثار مخرب کم تری باشد. فلذا با رویکرد فقهی به بررسی حکم تولید، انباشت و استفاده از تسلیحات هسته ای در حالت های مختلف می پردازیم.
واژه‌های کلیدی: ضرورت، تسلیحات هسته ای.