ثبت مالکیت زمانی در حقوق ایران

توضیح

قراردادهای مالکیت زمانی، قراردادهایی هستند که در آن‌ها مالکیت عین یا منفعت، یا عین و منفعت توأمان، به شخص طرف قرارداد منتقل‌شده و بر اساس آن منتقل الیه می‌تواند به میزان مشخصی از زمان، مثلاً، یک هفته در هرسال، به‌صورت ثابت یا چرخشی و یا... از این مالکیت استفاده نماید. این مالکیت به‌صورت متناوب در هرسال و یا برای چند سال معین، تکرار شده و در بعضی از اشکال آن، مالک می‌تواند مالکیت خود را به شخص ثالث انتقال دهد. با توجه به گذشت بیش از دو دهه از ورود و ظهور این تأسیس در صنعت گردشگری ایران و متعاقب آن برحسب نیاز به علم حقوق، کتب، پایان‌نامه‌ها و مقالات متعددی در این زمینه نگاشته شده است که از منظر علم حقوق، فقه و نیز حقوق تطبیقی در بسیاری از این مکتوبات، مالکیت زمانی موردبررسی قرارگرفته است، لیکن نقطه مغفول، تحلیل ماهیت حقوقی موردنظر قوانین موضوعه از مالکیت است که بر مبنای آن قابلیت ثبت چنین اسنادی فراهم می‌گردد که جای آن در میان مکتوبات فوق کاملاً خالی است، لذا در این پایان‌نامه که هدف غایی آن بررسی امکان و قابلیت ثبت مالکیت زمانی در حقوق ایران است، به بررسی ماهیت مالکیت زمانی در حقوق موضوعه ایران پرداخته‌ایم و ازآنجاکه در مقررات مصوب رد پایی از قوانین موضوعه در حقوق بعضی کشورها به چشم می‌خورد، نیم‌نگاهی هم به ماهیت این تأسیس حقوقی در چند کشور خارجی داشته‌ایم و سپس به بررسی قابلیت ثبت‌اسناد این‌گونه از مالکیت بر اساس حقوق موضوعه کنونی پرداخته‌ایم.
واژه‌های کلیدی: مالکیت زمانی، ثبت، ثبت مالکیت زمانی.