جایگاه حقوقی تأمین امنیت گردشگران اتباع خارجی در فقه امامیه

توضیح

قرآن کریم، در بسیاری از آیات مسلمانان را به سیر و سیاحت و گردشگری در زمین با اهداف روشن فراخوانده است. پیشوایان دین نیز، با الهام از آموزه های وحی، گردشگری را با عبارت های گوناگون ستوده اند و پیروان خود را به سیر و سیاحت و بهره گیری از مواهب آن تشویق نموده اند. فقهای اسلام نیز با توجه به دستاوردهای بلند و سازنده سیر و سیاحت به آن اهمیت ویژه داده اند و بر این باورند که شناخت انسان از هستی و آشنایی با اقوام و گروه های گوناگون در پرتو سیر و سیاحت میسر است. گردشگری به عنوان عرصه‌ ای جدید و مستحدث در مطالعات حقوقی، منظومه‌ای مشتمل بر مسائل گوناگون است که ضرورت نگرش حقوقی و فقهی به این پدیده را موجه می‌سازد؛ خصوصاً از آن حیث که این پدیده، هم امری رایج بوده و هم جریان‌ پذیر در همه نظامات حقوقی. نظام حقوقی اسلام پیشتر از همه نظامات مدل حقوقی؛ چه در گذشته و چه در حال حاضر، به تحلیل دقیق مسایل گردشگری از چند منظر «حقوق گردشگران، حقوق منابع طبیعی، حقوق و فقه فرهنگ، حقوق و فقه الاقتصاد و فقه ناظر به جامعه» پرداخته است. یکی از عوامل مهم توسعه گردشگری وجود امنیت است، اصوﻻً تا امنیت برقرار نباشد سفری شکل نخواهد گرفت و سخن گفتن از گردشگری بیهوده خواهد بود. در مورد نقشی که امنیت میتواند در جذب گردشگر داشته باشد، نیازمند مطالعات نظری و تجربی بسیاری است که در این راستا هنوز مطالعات بسیار اندک میباشد. بنابراین تدوین قوانین و مقرراتی به منظور حمایت از گردشگران (توریست ها) و ایجاد امنیت برای آنها امری ضروری است، زیرا ورود گردشگران خارجی به هر کشور و رونق گردشگری خارجی تا حد زیادی با قوانین و مقرراتی که از حقوق آنها حمایت کند، مرتبط است. هدف پژوهش حاضر جایگاه حقوقی تامین امنیت گردشگران اتباع خارجی در فقه امامیه می باشد که با استفاده از روش توصیفی تحلیلی صورت پذیرفته است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که اصل چهاردهم قانون اساسی که برگرفته از سوره الممتحنه در قرآن کریم است؛ دولت جمهوری اسلامی ایران را مکلف به رعایت قسط و عدل و اخلاق حسنه با افراد غیرمسلمان و رعایت حقوق انسانی اتباع بیگانه نموده است.
واژه‌های کلیدی: گردشگری، حقوق گردشگران.