توضیح

فرزند خواندگی یا تبنی آن است که کسی، فرد دیگری را که فرزند طبیعی او نیست، به فرزندی بپذیرد. در عصر کنونی به دلیل بالا رفتن آمار کودکان بی سرپرست، چالش های بسیاری در رابطه با پذیرش و مراقبت از این کودکان در خانواده های جایگزین به وجود آمده است. در این راستا در تحقیق حاضر به شیوه توصیفی-تحلیلی به بررسی این موضوع پرداخته شده است. نتایج بیانگر این است که در فقه و حقوق ایران نهادی تحت عنوان فرزندخواندگی به این مفهوم که فرزندخوانده از هر حیث در حکم یک فرزند واقعی باشد، وجود ندارد. در نظام حقوقی اسلام و به تبع آن در حقوق ایران، نسب تنها از راه ولادت شرعی ثابت می شود و فرزند خواندگی موجب جریان آثار فقهی و حقوقی فرزند بودن از جمله استحقاق ارث و حرمت نکاح بین فرزند خوانده با پدر خوانده و مادر خوانده نیست. اما در حقوق کامن لا در صورت صدور حکم فرزندخواندگی، تمام حقوق و تکالیف والدین در زمینه حضانت، نفقه و تعلیم و تربیت به سرپرست واگذار می‌شود و ازدواج سرپرست با فرزندخوانده ممنوع و غیرقابل پذیرش می باشد.
واژه های کلیدی: فرزندخوانده، خانواده، تعهدات مالی، سرپرستی، اسلام