حقوق مخالفان داخلی حکومت در فقه و حقوق

توضیح

هیچ جامعه ی انسانی و یا هیچ حکومتی وجود ندارد که بین آن ها اختلاف نظر وجود نداشته باشد. بنابراین اختلاف نظر یک امر طبیعی است و هر نظام و گروهی سعی می کند که دیدگاه ها و اعمال خود را به حق جلوه دهند. یکی از موضوعات عمده در عرصه حاکمیت دولت‌ها نحوه برخورد آنان با مخالفان داخلی است. در نظام‌های مردم سالار اصل بر این است که مخالفان از کلیه حقوق و آزادی‌های مدنی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی برخوردار باشند. برعکس در نظام‌های دیکتاتوری بدون برخورداری از حمایت قانون به انتقاد از حکومت و یا مبارزه با آن پرداخته و غالبا از طریق روش‌های خشونت آمیز سرکوب می‌شوند. آنچه مهم است اینکه موافقان و مخالفان یک نظام، اعلام موافقت و مخالفتشان باید در چارچوب قانون و با ابزارهای مسالمت آمیز ابراز گردد و هم سیره ائمه اطهار(ع) و هم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نشان دهنده آن است که تمام مردم اعم از موافق و مخالف در برابر قانون یکسان هستند و هواخواهی یا دشمنی افراد با حکومت، هیچ گونه تأثیری بر کیفیت و کمیت اجرای احکام و مجازات ها ندارد. اما چنانچه مخالفان حکومت، دست به اقداماتی همچون ترساندن مردم، ایجاد ناامنی، برهم زدن امنیت و کشتن مردم بی گناه بزنند و با زیر پا گذاشتن حقوق سایر افراد جامعه، در پی شورش و براندازی حکومت، باشند، رهبر جامعه اسلامی عهده دار صیانت از حقوق و امنیت افراد جامعه، در مقابل این اقدامات سکوت نمی کند و در برابر آن ها برخوردی مناسب بر طبق ضوابط و احکام شریعت انجام می دهد. این پژوهش بر اساس شیوه توصیفی تحلیلی در سه فصل به بیان مصادیق مخالفان داخلی حکومت در فقه و حقوق و حقوق مفروضه برای حمایت از مخالفینی که با پذیرش اساس جمهوری اسلامی به نقد حاکمیت و ساختارهای آن و حاکمان مبادرت می کند، می پردازد.
واژه‌های کلیدی: حق، مخالفان، حکومت، قانون، آزادی بیان