حقوق همسایگان و قوانین آپارتمان‌نشینی در فقه اسلامی

توضیح

در اثر پیشرفتهای قرون اخیر، سطح رفاه و بهبود وضعیت نسبی زندگی انسان، به طور قابل ملاحضه ای افزایش یافته که به سبب و ادامه آن نرخ رشد جمعیت به نحو بی سابقه ای بالا رفته است و جمعیت انسانها نیز به تبع آن افزایش پیدا کرده و باعث گردیده که گسترش استقرارگاهها و سکونتگاه های انسانی از حالت افقی به صورت عمودی شکل گیرد و برجها سر به فلک کشیده ساخته شود. که این تغییر شکل سکونتگاهی باعث تغییر در زندگی انسانها گشته که همین تغییرات، قوانین حقوقی خاص خود را جهت امنیتف رفاه و آسایش ساکنین می طلبد. در حال حضار بسیاری از افرادی که در درون آپارتمانها سکونت دارند هنوز با «قوانین و فرهنگ آپارتمان نشینی» آشنایی کافی ندارند.اگرچه در فقه اسلامی لزوم توجه و سیدگی به همسایگان بارها مطرح شده است، اما به نظر می رسد که موضوع آپارتمان نشینین کمتر از دیدگاه های فقه اسلامی مورد بررسی قرار گرفته، در این پژوهش به مطالعه و بررسی حقوق همسایگی و همسایگان در قوانین آپارتمان نشینی بویژه از دیگاه فقه اسلامی، رفتار نیک همسایگان با یکدیگر، مبنای قاعده لاضرر، تعارض قاعده تسلیط و لاضرر، تعریف آپارتمان، تاریخچه حقوق مالکین آپارتمانها، عوامل ارتقاء فرهنگ آپارتمان نشینی، دستوران اسلامی در خصوص حقوق همسایگان و همچنین به مهترین عوامل عدم رعایت حقوق دیگران پرداخته شده است.امیدوار است که این پایان نامه به عنوان فتح بابی جهت دیگر دانشجویان، اساتید، روحانیون و اندیشمندان جهت ادامه مطالب ذکر شده باشد.
واژه‌های کلیدی: حقوق همسایه، آپارتمان، قوانین و مقررات، فقه سلامی