حق تسلط بر بدن از دیدگاه فقه شیعه با رویکرد پاسخگویی به شبهات فمینیستی

توضیح

در قرون اخیر به حق سلطه ی بر بدن، در غرب توجه شده است. آنها معتقدند که نحوه استفاده ی فرد از بدنش به خودش وابسته است و او می تواند هر نوع رفتار غیر عقلانی و مضر به سلامت روحی و جسمی اش مرتکب شود. در فمینیسم به ویژه گرایش لیبرال و رادیکال از حق سلطه بر بدن برای اثبات حق سقط جنین و آزادی جنسی برای زنان استفاده کرده اند و می گویند این زن است که حق دارد راجع به بدن خودش تصمیم بگیرد و اگر خواست جنین را که عضوی از بدنش است را از بین ببرد. در حالیکه سقط جنین و آزادی جنسی آسیبهای اجتماعی زیادی دارد و باعث از بین رفتن کانون خانواده می شود. هدف این تحقیق این است که رویکرد فقهای شیعه نسبت به حق بر بدن را بیان کند تا بتواند به شبهات فمینیستها پاسخ مناسب بدهد. بعضی فقهای شیعه انسان را مالک اعضای بدنش می دانند و برخی دیگر معتقدند انسان مالک اعضای بدن خودش نیست بلکه فقط حق تصرف در اعضایش را دارد. هرکدام از این مبانی آثار مخصوص به خود را دارد؛ چیزی که همه ی فقها به آن اذعان دارند، این است که سلطه انسان بر بدنش محدود به قیود شرعی و عقلانی است. مثلا انسان حق ضرر رساندن به خود را ندارد و اجازه کشتن خود را ندارد. بنابراین استدلال فمینیستها صحیح نمی باشد؛ چرا که سلطه انسان بر بدن خودش به نحو محدود است. علاوه بر این جنین عضوی از بدن مادر محسوب نمی شود، بلکه موجود زنده و مستقل از مادر است و همانطور که کشتن انسان مجاز نمی باشد کشتن جنین نیز ممنوع است. روش جمع آوری مطالب به صورت کتابخانه ای و روش اندیشه ورزی در این پژوهش تطبیقی تحلیلی بوده است.
واژه‌های کلیدی: حق، تسلط، ملکیت، بدن، فمینیسم.