حکم تکلیفی مصرف دارو در فقه اسلامی

توضیح

دارو انواع و اشکال متفاوتی دارد که هر کدام از مواد به خصوصی ساخته می‌شوند و با روش خاصی مصرف می‌گردند و توسط کشورها و افراد بسیاری عرضه می‌شوند؛ که همه‌ی این موارد در حکم تکلیفی مصرف دارو اثر می‌گذارند. چون که عوارض و پیامد مصرف آن‌ها سلامتی و بقای افراد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی، حکم تکلیفی مصرف دارو با توجه به شخص تجویز کننده، مواد تشکیل دهنده، کشور سازنده و وضعیّت فرد بیمار از منظر فقه اسلامی به تفصیل مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ طبق آیات و روایات مصرف هر نوع دارویی جایز است جز دارویی که در حرمت مصرف آن نصی وارد شده باشد. البته از نظر بسیاری از فقها در صورت ضرورت و انحصار دارو، مصرف داروی حرام نیز جایز است. همچنین درمان با برخی مواد مکروه است و با برخی مواد به دلیل فواید فراوانی که خداوند عزوجل در آن‌ها قرار داده، مستحب است. با وجود جایز بودن مصرف دارو، امّا حالت و وضعیّت فرد بیمار (روزه دار، زن باردار، زن شیرده، مُحرم، معتکف، نماز گزار، فرد بیماری که سلامتی جان وی در معرض خطر قرار دارد)، شخص تجویز کننده و یا کشور سازنده دارو، ممکن است باعث حرمت یا وجوب درمان و مصرف دارو شود.
واژه‌های کلیدی: حکم تکلیفی، مصرف دارو، فقه امامیه، فقه اهل سنت، فقه جعفری،